“सुजन पनि इलिगल भएछ ।” वसन्तले हिजो साँझ फोन गरेर मलाई सुझाएको थियो । सुजनसँग फोनमा सम्पर्क बिच्छेद हुन साथ मैले फोन गरे थें तर सुजनको नम्बरमा फोन लागेन । आज पुनः सुमनले फोन गरेर थप रहस्य खोल्यो “सुजनले त जुलितासँग बिहा गरेछ ।”
सुजन र जुलितालाई म राम्रो सँग चिन्छु । यी दुई बिचको प्रेम कथाको एकमात्र साँक्षी पनि म नै हुँ । उनीहरुले बिहा गरेको खबर सुन्दा अनौठो नलागे पनि उनीहरुको भविश्यको चिन्ताले म केहीबेर छट्पटि रहें । सुजन मेरो कुनै साईनो लाग्ने आफन्त होईनन्, उसँग फगत माटोको सम्बन्ध छ । तर जुलितासँग त्यो सम्बन्ध पनि छैन । त्यही पनि दुवैसँगको परिचय पछि पराईपन हराएर गएको छ । एक परिवारका सदस्य भन्दा बढी नै उदाङ्गो छौं हामी ।
तीन बर्ष अगाडि हरिरायको बिदा मनाउन कोतराय पुगेको बेला एक नेपाली रेष्टुरेन्टमा पहिलो पल्ट सुजनसँग मेरो भेट भएको थियो । थामी नसक्नुको भिडलाई चिर्दै म एउटा टेबलमा पुगेर खाना अर्डर गर्नु अगावै सुजन सोही टेबलको एक कुनामा बसेर गाँस हुत्याउँदै थियो । गम्भिर देखिए पनि उनको अनुहारमा उदासी थिएन । वेटरले छेवैमा छोडेर गएको मेनुलाई हातले टिपेर हेर्दै परिचयको ढोका मैले नै उघारेको थिएँ । मुखमा हालेको गाँसलाई घुटुक्क निल्दै हल्का मुस्कुराएर उसले आफ्नो नाम भन्दै हात म तिर बढाएको थियो । ऊ मलेसिया सरकारले नेपाली कामदारलाई वर्क परमिट दिने निर्णय गरे लगत्तै भित्रिएको रहेछ । म भने एक बर्ष पछौटे थिँए । हामी बिचमा निक्कै बेर गफगाफ चल्यो । सुरुमा बोल्न अनकनाए पनि अन्तमा ऊ यसरी बग्न थाल्यो कि मलाई रोक्न करै लाग्यो । त्यस दिन एक आपसको सम्पर्क नम्बर साटासाट गरेर हामीले बिदाईको हात मिलाएका थियौं ।
सुजनसँग दोश्रो भेट दिपावलीको बेला भएको थियो । त्यस दिन इन्डियन मूलका मलेसियन नागरिकहरुको तमक झमकले कोतराय रंङ्गिएको थियो । कालो छालाले अनुहार नचम्किए पनि खुसीमा झुमिरहेका मलेसियन हिन्दुहरुको भिडमा नेपालीहरुको अनुहार फुङ्ग उडेको झैं लाग्थ्यो । बर्ष दिनमा आउने तिहार पर्वमा चेलीहरुबाट टाढा हुनुपरेको पीडाको निशानी हुन सक्छ त्यो मुखाकृति । त्यस दिन हामी भिडबाट अलगिन्दै मर्डेका भ्यूमा पुग्यौं । फलामको आकास छुने खम्बामा स्वतन्त्रताका साथ फहराईरहेको मलेसियाको झण्डाले बनाईहरेको छाँयामा छेल पर्दे हामी सामुन्ने रहेको विश्राम स्थलमा पुग्यौं । फाट्टफुट्ट मान्छेहरुको ओहोर दोहोर बाहेक पार्क सून्य नै थियो । त्यही सून्यताको फाईदा उठाउँदै सुजन र म गफमा निमग्न हुन थाल्यौं । अन्तर मनलाई खोल्ने क्रममा मैले सुजन साहित्य मन पराउने मान्छे भएको चाल पाएँ । मैले पनि उनलाई खुलस्त भने म संगीत मनपराउँछु । त्यस दिन हामीले साहित्य र संगीतको बारेमा आफुहरुले जानेसम्म गफ ग¥यौं र छुट्यौं ।
भनिन्छ, आप्रवासी कामदारको जीवन, न मन लागेको बेला हिड्न पाईन्छ न भोक लागेको बेला खान नै । परन्तु बाह्र घण्टा अरुलाई बन्धकीमा सुम्पेको समय सकिन नपाउँदै बिदेशी कामदारहरुको ओईरो लाग्छ बजारमा । पासार मालाममा सस्तो कपडा छान्ने देखि लिएर लोकल रेष्टुरेन्टमा नाइन्टी नाईन घोप्ट्याउने विदेसी नै हुन्छन् । फोनको भरमा एक राते मायालुलाई महिना दिनको तलब सुम्पने मात्र हैन चौकिटको यौन बिक्री कक्षमा हरेक पल्ट तिगा पुलोह फाल्ने पनि बिदेसी नै हुन्छन् । इन्डोनेसियन, भियतनामी, फिलिपिनो, बङ्गाली, पाकिस्तानी, बर्मिज र भारतीयहरुको दाँजोमा नेपालीहरु निक्कै अगाडि छन् यो मामलामा । यस्तै गफ गरिरहँदा सुजनले एकपल्ट भनेको थियो, “मलाई त नेपाली हूँ भन्न पनि सर्म लाग्छ ।” सुजन भन्दा अगाडि बढेर मैले भनेको थिएँ, “म त हतपत्त नेपाली भाषा बोल्दिन पनि ।” हाम्रा यी साझा बिचारले हामीलाई अझ नजिक्यायो । हामीले नेपाली हुनुमा सर्म मानेका थिएनौं तर मलेसियामा नेपालीहरुले देखाउने ब्यवहारको कारण लज्जित हुनु परेको थियो ।
चाइनिज न्यूइयरको बेला थियो । हप्ता दिनको कम्पनी बिदाले खाली बस्नु पर्दा मनले पुरानो यादहरुलाई कोट्याउन खोज्दै थियो । त्यहीबेला अचानक सुजनले फोन गरेर मलाई उसकोमा बोलायो । क्वालालम्पुर पुगेर गाडी चढी म शाह आलम हानिएँ । उसले फोनमा भनेको थियो, “म तिमीलाई आज एउटा सप्र्राइज दिन्छु ।”
उसले भने बमोजिम म गाडीबाट उत्रेर प्रतिक्षालयमा कुर्न थालें । मध्यान्नको तातो घामलाई छानाले छेके पनि सितलता दिन नसकेरै होला गर्मी उखुम भइरहेको थियो । केही क्षणको पखाईमै उकुस मुकुस भइसकेको थिएँ । अचानक एउटी अपरिचित केटीसँग हार मिलाउदै सुजन म भएतिरै आइरहेको देख्छु । मनमा चिसो पस्छ, कतै सुजनले भनेको सप्र्राइज त्यही केटी त होइन ? दोश्रो कुरो सोच्न नपाउँदै सुजन मसँग घ्वाम्लाङ्ग अङ्गालो मार्न आइपुग्छ । हामी एकआपसमा हेराहेर गर्दछौं निक्कै बेर । सुजनका गम्भिर आँखाहरु खुसीमा नाचीरहेको देख्छु म । उनको खुसी देख्दा लाग्थ्यो उसले ठूलै बाजी मारेको हुनुपर्छ । सुजनसँगै आएकी केटी छक्क परेर हामीलाई हेरिरहेकी थिईन् । हठात् बाहुबाट अलगिन्दै सुजनले ती केटीसँग परिचय गरायो, “यिनी मेरी साथी जुलिता ।” ओठमा जब्बरजस्ती मुस्कान ल्याउँदै मैले पनि आफ्नो नाम भने “म शरद ।” जाऔं भन्ने ईसारा गर्न साथ हामीले सुजनको पाईला खप्ट्याउन थाल्यौं । एउटा सानो बजारलाई पछाडि धेकल्दै हामी एउटा कम्पाउण्ड भित्र र्छिछौं । एकै मोडलका पाँच छ वटा होस्टल लस्करै उभिएका थिए । होस्टलको दाँयाबाँया खुल्ला पार्क र पार्कमा बिभिन्न जातका रुखहरुले सिलतला दिइरहेको थियो । तातो घामको पर्वाह नगरी मन्द गतिमा पवन रुखका पातहरुसँग इत्रिरहेको थियो त्यहाँ । सुजनले बीचको होस्टलको तेश्रो तल्लामा उकालेर एउटा कोठमा पस्न ईसारा गर्यो । दुईजना केटाको साथमा एक्लो केटी, मलाई कताकता असजिलो महशुस भइरहेको थियो । जुलिता ढोकाबाट भित्र छिरेपछि भने म अलिक हल्का भएँ र छिरें ।
“हैन सुजन तिमीले आज के सर्प्राईज दिन्छु भनेर मलाई बोलाएको हौ ?” मैले कुरा कोट्याएँ ।
“के सप्र्राइज दिनु तिमीलाई उसैसँग परिचय गराईदिउँ भनेर बोलाइको नि ।” जुलिता तिर औंलाउँदै सुजन बोल्यो । तर कुरा नबुझेर होला जुतिला वाल्ल परिरहेकी थिई ।
“नाम त उनको जुलिता भन्ने थाहा पाएँ, असलीमा उनी को हुन् ?” म प्रष्ट हुन चाहें ।
“हामी एउटै कम्पनीमा काम गर्दछौं । तर उनी इन्डोनेसियाली हुन् । मेरो मिल्ने साथी र हाल प्रेमिका पनि ।” सुजनले कुरा टुङ्ग्याउन नपाउँदै मैले आश्चर्य प्रकट गरें “प्रेमीका ?”
“यसमा अचम्म मान्नु पर्ने नै के छ र शरद ? जात, धर्म, भाषा, संस्कार, संस्कृति र सीमाले प्रेमलाई रोक्न नसक्ने रहेछ । तर यो प्रेमलाई अरुको सँग दाँज्यौ भने तिम्रो भुल हुने छ । ” ऊ आफ्नै लयमा फर्किएर बोल्न थाल्यो ।
खै....। यसभन्दा अगाडि म बढ्न सकिन । तर ब्यङ्ग्यको सानो झटारो मुस्कानबाट हाने । आफ्नै आँखाले देखेको छु यस्ता प्रेमको नाटक, जहाँ यौनको सौदाबाजीमा केही दिन प्रेमको चक्कर चल्छ तर जब नयाँ पात्रको आगमन हुन्छ सबै चकनाचुर । म कसरी उनिहरुको सम्बन्धलाई अरुको जस्तो होइन भन्न सक्थेँ र ? तर शब्द खर्च गरेर मन दुखाउन चाहिन मैले उनीहरुको । त्यो दिन म उस्तो खुल्न सकिन । यो कुरा सुजनले पनि महशुस गरिरहेको थियो । साहित्य मनपराउने मान्छे न पर्यो ऊ, मलाई मनोविज्ञानको तराजुमा उसले जोखिसकेको हुनु पर्दछ भन्ने मैले ठम्याएँ । सामान्य कुराकानी पछि म फर्किन हतारिएँ । बस स्टेशन सम्म सुजन र जुलिताले मलाई साथ दिए ।
एक हप्ताको लामो विदा सकिन नपाउँदै कम्पनीमा कामको चाप बढ्न थाल्यो । नियमित छ सात घण्टा ओभर टाइम गर्नु पर्ने नियतीले ज्यादै बेफुर्सदी निम्त्यायो । कोठामा कपडा धुन बाहेक अरु काम गर्न समय नै नपुग्ने । मलेसियामा विदेशी कामदारहरुलाई ओभर टाइम मिल्नु भनेको असारको पन्ध्र आए जस्तै हो । नाथें बेसिक स्यालरीले त महिनाभरी खर्च गर्न पनि पुग्दैन । ओभर टाइम भएन र गरिएन भने जति बर्ष मलेसिया बसे पनि रित्तै हात फर्किनु सिवाय अरु कुनै उपाय थिएन । म आफ्नो नियमित रियाज र हप्तामा एक दिन इ–मेलमा बस्ने क्रमलाई छोडेर काममा जोतिई रहें । यस बिचमा सञ्जय, राज र जीवनको केही कल फोन रिसिभ गर्नु भन्दा अरु कसैको फोन आएन । सुजनले पनि फोन गरेन, म त नगर्ने पक्षमा नै थिए ।
करिब महिना दिन पछि काम अलिक बेलैमा छुट्यो । सधैं काम र कोठामै कोचारिए र बसिरहनु पर्दा मन साह्रै भारी भएकोले त्यो साँझ पार्कमा निस्किएँ । पार्कभरी हरियाली छरिरहेको रुखहरुमा निलो प्रकारको फूल फुली रहेको थियो । फूल जस्को नामैले मात्र पनि म रोमाञ्चित हुन्छु । फूल साह्रै संवेदनशिल बस्तु, जो आँखाले हेरिन्ञ्जेल राम्रो देखिन्छ । टिपेर खेलाउन साथ त्यसका सारा स्वभावहरु मरेर जान्छन् । संवेदनाको प्रतिक न हो त्यसबेला दुईथोपा आँशु चुहाएर त्यसलाई श्रद्घाञ्जली दिन बाहेक के नै पो गर्न सकिन्छ र ? त्यही पनि छुक्छुके मन, मैले रुखको डाली नुहाएर एक झुम्पा फूल चुँडी छाडे ।
फूलको रङ्गहरुसँगै खेली रहेको बेला हेण्ड फोनको घण्टी बज्यो । नयाँ नम्बर भएकोले अन्कनाउन्दै फोन रिसिभ गरे । फोन सुजनले गरेको रहेछ ।
सायद तिमी मसँग रिसाएको हुनपर्छ । यतिका दिन भयो तिमीले एक कल फोनसम्म गरेनौ ? सुजन गुनासो पोख्दै थियो ।
हैन मैले रिसाउनै पर्ने कारण नै के छ र सुजन ? कम्पनीमा ओटीको मारामार भएकोले न भ्याएरै हो फोन गर्न नसकेको । अँ भन कस्तो छ तिमीलाई अनि जुलिता...। मलै मन नपराई नपराई जुलिताको नाम पनि उच्चारण गरे ।
ठिकै छौं । तिमी जति सुकै कुरा बनाउ तर मबाट तिम्रो मन भाँचिएको छ । र, त्यो स्वभाविक पनि हो । किनभने मेरो वास्तविकता तिमीलाई खोल्नै बाँकी छ । भन कहिले भेट्ने ? सुजन अलिक जर्कियो ।
हुन्छ भेटौंला । अब केही हप्ता पछि कम्पनीको अर्डर अलिक कम हुन्छ । त्यसबेला छुट्टी पाईएला । म तिमीलाई फोन गर्छु नि । म, ऊ बाट पन्छिन चाहें ।
ओ के म तिम्रो फोनको प्रतिक्षामा हुनेछु भन्दै उसले फोन राख्यो । म पुनः फूलसँगै हराउन थालें ।
सुजनसँगै भेट्न भनेर एक आइतबार म क्वालालम्पुर छुट्ने बस स्टेशनमा पुगें । महिनाको पहिलो आइतबार परेको हुनाले क्वालालम्पुर जानेहरुको भिडले बस क्षण भरमै भरियो । म अर्को वसको प्रतिक्षामा रहन थालें । मनले सुजनकै बारेमा नानाथरी सोची रहेको थियो । त्यती भावुक मान्छे, जसको मनमा राष्ट्रप्रेम अधिक छ र नराम्रो काममा लाग्नु हुँदैन भन्ने पुरा ज्ञान छ, कसरी एउटी इन्डोनेसियन महिलाको प्रेमजालमा प¥यो ? मैले अनेक थरी तर्कहरु मनमा खेलाएँ तर चित्तबुझ्दो जवाफ कतै पाइँन । तर्कना बीच म कतिबेला गाडी चढे, पत्तै भएन । फराकिलो सडकमा हुरुरु चिप्लिरहेका निर्जीब सवारी साधनभन्दा तेज गतीमा मेरो बिचार चिप्ली रहेको थियो । करिब एक घण्टा नहुँदै म क्वालालम्पुर पुग्छु । आकाश छुन हतरी रहेका क्वालालम्पु सिटी सेन्टरको जुम्लेहा टावर र केएल टावरलाई नजरअन्दाज गर्दै जालान सिलाङको एक नेपाली रेष्टुराँमा म छिर्न लाग्दा सुजनको फोन आउँछ ।
तिमी आइपुग्यौ होला तर म आउन सकिन । बरु शाहआलमसम्म दुःख गरन, एक घण्टाको कुरा न हो । तिमीलाई बस लाग्ने ठाउँ थाहा छँदैछ । सुजनले फोन राख्यो ।
म केही बेर रन्थनिन्छु । आ जान्न । त्यसको कहानी सुन्नु पनि फेरि यति दुःख किन गर्नु । जे सुकै होस्, म जान्न । मैले प्रतिज्ञा गरे । तर अर्को मनको हुट्हुटीलाई मैले रोक्न सकिन । बिचराको जीवनमा कुनै ठूलै घटना घटेर पो हो कि त्यस्तो भएको । मैले सुन्नै पर्छ, मैले जानै पर्छ । भित्री मनको पुकारलाई मेरो कुन तागतले रोक्ने ? म शाहआलम जाने बस चढेर पुनः बाटो नाप्न थालें ।
उही कोठा जहाँ सुजन र जुलितासँग मेरो करिब डेढ महिना अगाडि भेट भएको थियो । सरासर म त्यही पुग्छु । कोठामा सुजन एक्लै रहेछ । मैले जुलिताको खोजी गर्न चाहिन किन्तु सुजनले आफै खोल्यो, जुलिताको ड्युटी परेको ले उनी कोठामा छैनन् ।
हैन सुजन के कुरा हो त्यस्तो, जस्ले तिम्रो मन बदल्यो, कुराको थालनी गरें मैले ।
सुजनको गोरो अनुहार धमिलियो । ऊ मलाई पुर्लुक्क नियाल्छ र कुराको थालनी गर्दछ । शरद असलिमा म एक प्रेम पीडित मान्छे हुँ । मसँग सबै थोक थियो । हाँसो थियो, खुसी थियो र सबैभन्दा बढी त्यो हाँसो खुसीमा साथ दिने सुस्मा थिईन् । तर यो बैदेशिक रोजगारीले लुट्यो सरद सबै थोक । आज मसँग पिडा, छट्पटी, बेदना र अनिश्चित भविश्य भन्दा अरु केही छैन सरद । सुजनको चिम्सा आँखाको ढकनमा कताकता शीत देखा पर्दछ । आफ्ना दुवै हातहरुलाई गाँठो बनाएर ऊ भने पोखिन थाल्यो । आजभन्दा सात बर्ष अगाडि सुस्मासँग मैले अन्र्तजातीय प्रेम बिवाह गरेको थिएँ । तनको मात्र होइन मनको पनि असाध्यै जाति थिईन् उनी । जोसँग मैले साथै पाँच बर्ष बिताएँ । पाँच बर्षमा हामी कमै मात्र छुट्टियौं । उनको एउटै बानी नराम्रो थियो, हत्तपत्त मनको कुरा नभन्ने । यही बिषयमा हाम्रो कहिले काँही झगडा पनि प¥थ्र्यो । तर पनि हामी यति चाडै मिल्थ्यौ कि, झगडा गरेको हेर्ने मान्छेहरु पनि छक्क पर्दथे । कतिपयले त हामीले ख्याल गरेको ठान्थे । तर पाँच बर्षसम्म हाम्रो सन्तान भएन । यो कुराले सुस्माको मन पिरोली रहेको थियो भने म पैशा कमाउन नसकेकोको पीडामा छट्पटी रहेको थिएँ । मैले जागीर नपाएको होईन तर त्यो जागीरले सामान्य परिवार धान्न गाह्रो भएको कारणले बिदेशिन कर लाग्यो । बिदेशिने मेरो कुरालाई सुस्माले पहिला त इन्कार गरिन् तर पछि खै के सोचिन् र सर्मथन जनाईन् । शरद मलाई अझै पनि त्यो दिनको याद छ, जतिबेला म सुस्मालाई काठमाण्डाको नयाँ बसपार्कबाट बिदाई गर्दै थिएँ । आफ्नै हातले टिकट काटेर उसलाई बसमा चढाएँ । बस नचलुञ्जेल झ्यालको सिसाबाट अनुहार निकालेर मलाई एकोहोरो हेर्दै आँशु पुछी रहिन् । म एक छेउमा उभिएर ट्वाल्ट्वाल्ती त्यो दृश्य हेरिरहें । मलाई त्यसबेला आफ्नो मन थाम्न कति गाह्रो भयो होला तिमी कल्पना पनि गर्न सक्दैनौ सरद । छोरा मान्छे हुनु यही नै अभाग रहेछ, धोको फुकाएर रुन मनलाग्दा पनि रुन नसकिने । बस चल्यो सुस्माले जब्बरजस्ती हात हल्लाईन् । मुटु निचोरिएर आएको बेदनालाई रोक्दै मैले हात उठाएँ मात्र, हल्लाउन सकिन । काठमाण्डौको नयाँ बसपार्कबाट चक्रपथ उक्लिएर बस थानकोट ताक्न थाल्यो, मैले हेरी रहें तर केही क्षणमै मेरी सुस्मा बोकेर गाडी लापत्ता भयो । मलाई मन थाम्न ज्यादै गाह्रो भयो । हतार हतार सार्बजनिक सौचालयमा पसेर ढोका थुनी आँशु आइञ्जेल रोईरहें । रुदाँ रुदाँ अनुहार नै रातो भइसकेको थियो । तर मन केही हल्का भएको अनुभव भयो । त्यो बेला मलाई सुस्मासँगको भेट यति नै पो हुने हो कि भन्ने कुराले ज्यादा पिरोलेको थियो । आखिर त्यही भयो शरद..त्यही, जो म चाहान्दिन थें ।
पुरिन लागेको घाउ बल्झाउनु परेको कारणले होला सुजन एकापट्टी फर्किएर आँशु पुछ्न थाल्यो । उनको अगाडि मैले कम्जोरी देखाउनु ठिक थिएन । ऊ अर्कोपट्टी फर्किएको मौका पारेर चस्मा खोली हतार हतार आँशु पुछे मैले । केही बेरको मौनतामा हराएपछि ऊ फर्कियो म पट्टी र सुरु गर्न लाग्यो आफ्नो बाँकी जीवन कहानी । मलेसिया आएको धेरै दिनसम्म म न भोकमा खान सकें न निन्द्रा लाग्दा निदाउन नै । सुस्माको सम्झनामा हरक्षण म तड्पी रहें । निन्द्रा लगाउने ट्याब्लेट पनि खाइयो तर खाइञ्जेलन हो निन्द्रा लागे जस्तो हुने, छोडेपछि उही नियतीले सताउँथ्यो । सुस्माको नाममा केही पत्रहरु लेखे र उनको जवाफ पखाईमा समय बिताउन थाले । नभन्दै एकदिन उनको पत्र पनि आयो । पत्रमा उनले धेरै कुरा लेखेकी थिइन् तर एउटा शब्दको अर्थलाई मैले ठम्याउन सकिन । “बानीहरुलाई काबुमा राख्न सबैभन्दा गाह्रो पर्दो रहेछ सुजन । तिमी त छोरा मान्छे हौ खुल्ला छौ तर म छोरी मान्छे परे...”। हो यही शब्द थियो त्यो गहिरो अर्थ बोकेको । यी शब्दहरुलाई मैले सुस्मा भित्र सल्किएको यौन चाहनाहरुको प्रतिरुपको रुपमा ठम्याएँ । हुनत म आफै पनि बानीहरुलाई काबुमा राख्न नसक्ने अवस्थामा पुगी सकेको थिएँ तर सुस्माले ठम्याए जस्तो छोरा मान्छेको रुप देखाई हालेको थिईन । मैले सुस्माको पत्रको जवाफ तुरुन्तै लेखिपठाएँ ।
यती भनी सकेर सुरजले लामो स्वास लियो । म यही बेला उनको अनुहारमा चिर्थोछु । मैले उनको अनुहार पढेर अनुमान लगाएँ, सुस्मा पोईल गएको हुनुपर्छ । मेरो ठम्याई सही नै निस्कियो । सुस्मा गाउँकै नाता पर्ने एउटा केटा टिपेर सहर पसिछिन् । लामो समयसम्म पत्र नआएपछि मनमनै अतालिएको सुजनले एक दिन घरबाट बहिनीले पठाएको पत्रमा सुस्माका सारा हर्कतहरु लेखिएको पाउँदा छाँगाबाट खसे जस्तै भएछन् । यति भनी सक्दा नसक्दै सुजनको अनुहारमा फेरि साउन ओइरियो र आँशु पुछ्न ऊ पछाडि फर्कियो ।
सुजन त्यो राँडलाई अव सम्झिएर आफुलाई किन दुखी बनाउँछौ । छोडिदेऊ त्यसका कुरा । तिमी अझै जवान नै छौ, त्यस्ता केटी त कति पाईन्छ पाईन्छ । मैले उसलाई ढाडस दिएँ ।
सरी सरद, म त्यस्तो मान्छे होईन, जो आफ्नो सारा कम्जोरीलाई लुकाएर अर्कालाई मात्र दोष देओस् । सुस्मा पोइल गईन् यो सत्य हो तर दोषी म हुँ म । ऊ अलिक बम्कियो ।
अरे पागल मान्छे । जो तिम्रो पवित्र मायालाई लत्याएर जान्छ त्यो कसरी निर्दोष हुन्छ यार । अनी तिमीचाँहि फेरि कसरी दोषी हुन्छौ ? मैले उसलाई एक प्रकारले खिसी नै गरे ।
हो तिमी र म मा यही फरक छ । तिमी त्यही मान्छे हौ जो डालीबाट टिपिएको फूल आइलाउनुमा फूललाई दोष देख्छौ । तर सरद त्यहाँ फूलको दोष हुन्न, दोष फूल टिप्ने मान्छेको हुन्छ । त्यसैले सुस्मा पोइल जानुमा म दोषी छु, किनकी मैले नै सुस्मालाई टिपें । सुजन रोकियो । उनको कुराले म वाल्ल पर्छु । उनको कुरा नबुझेरै हो म जिल्लिएको ।
मेरो नादानपनको फाईदा उठाउँदै ऊ चालु भयो । हेर सरद मैले सुस्मालाई बिवाह त गरे, मायाँ दिए तर सहन सक्ने क्षमताको विकासमा ठूलो अवरोध शिर्जना गरेछु । उनलाई कहिलै एकान्तको आभाष हुन नदिनु नै मेरो महान भुल हुन गयो । म उनलाई छोडेर मलेसिया आउँदा उसले आफलाई यती रित्तो महशुस गरी कि उसको अगाडिको विकल्प आत्महत्या वा दोश्रो पुरुषको खोजी मात्र देख्न पुगी । उसले दोश्रो बिकल्प रोजी । उनलाई भौतिक रुपमा मैले सन्तुष्ट बनाएको थिएँ तर भौतिक सुखले मन कम्जोर हुन्छ भन्ने कुरालाई मैले भुलेछु । जसको परिणाम म मात्र होईन सुस्माले पनि भोग्दै छे । बिचरी मानसिक रुपमा क्षतविक्षत भएर कसरी दिन गुजार्दै होली । सुजनको अनुहार फेरि एकपटक हेर्न लाएक भयो ।
अनि तिमी यही कारणले बदलिएका हौ त ? मैले कुरो को चुरो जान्न खोजे ।
होईन, म यति कारणले मात्र बदलिएको होईन । तर यो घटनाले मलाई ठूलो आघात भने पा¥यो । मैले यो कुरा सबैलाई भन्न पनि सकिन । तर एक दिन जुलितालाई मैले टुटेफुटेको भाषामा यो कुरा भन्न बाध्य भएँ । मेरो घटनाले उनको पनि घाउ बल्झेछ । उसले पनि आफ्नो बिगत सुनाई । उसको कहानी सुनेपछि मलाई त यस्तो अनुभव भयो कि, छोरा मान्छे त केही होईन रहेछौं । हृदय चिराचिरा पारेर पनि छोरी मान्छेहरु बाँच्न सक्दा रहेछन् । जुलिता चानचुने आईमाई होईन यार । न ऊ तिमीले सोचे जस्तो दुई पैशे नै हो । बेदनाको पहाड मुटुमाथि राखेर अरुलाई सितलता दिने छहरी हो ऊ । यदि जुलिता मेरो निम्ती नआइदिएको भए म यतिबेला स्मृतिमा मात्र रहन्थे सरद । ऊ फेरि भावुक देखियो ।
जुलिताको सारा सपनाहरु सुनामीले लुटेको रहेछ । उसको श्रीमान्, दुईवटा बच्चा, बाबु–आमा, सासु–ससुरा, धन–सम्पत्ती, ईज्ययत–प्रतिष्ठा सबै सुनामीले नामो निशाना नरहने गरी खोसेछ । कल्पना गर त सरद आफन्त भन्ने कोही नरहेपछि मान्छे कस्तो हुन्छ ? सायद म जुलिता भएको भए म पनि बाँच्दिन थिएँ । तर बिचरी खै के को आशामा बाचिन् अझै पनि मलाई अचम्म लाग्छ । जुलिता साह्रै मायालु छिन् । म पनि उनलाई त्यती नै माया र सम्मान गर्छु । सायद सबै कुरा लुटिएपछि हरेक मान्छे यस्तै हुन्छ होला । एउटा खास कुरो त तिमीलाई भन्नै बाँकी छ जुलिताको बारेमा, ऊ सामान्य केटी होईन सरद इन्डोनेशियाको एक सफल गायीका पनि हुन् । यति भनी नसक्दै सुजनले जुलिताको पुरानो गीति एल्बम र भिडियोका सिडीहरु मेरो सामुन्ने असरल्ल थुपार्न पुग्छ । क्यासेटमा खिस्स हाँसी रहेकी जुलितालाई हरेर म मनमनै सलाम गर्छु ।
त्यो दिन लामो समय दुईजना मात्र कोठामा बसेर भुत्भुताई रह्यौं। बेलुकीको करिब चार बजे तिर म निस्किएँ । निस्कदा सुजन र जुलिता प्रति अगाध श्रध्दा पलाएको थियो, मेरो मनमा । दुवैलाई सफलताको शुभकामना दिन बाहेक मनले अरु कुनै सोच्न सकिरहेको थिएन ।
सुजन र जुलितालाई म राम्रो सँग चिन्छु । यी दुई बिचको प्रेम कथाको एकमात्र साँक्षी पनि म नै हुँ । उनीहरुले बिहा गरेको खबर सुन्दा अनौठो नलागे पनि उनीहरुको भविश्यको चिन्ताले म केहीबेर छट्पटि रहें । सुजन मेरो कुनै साईनो लाग्ने आफन्त होईनन्, उसँग फगत माटोको सम्बन्ध छ । तर जुलितासँग त्यो सम्बन्ध पनि छैन । त्यही पनि दुवैसँगको परिचय पछि पराईपन हराएर गएको छ । एक परिवारका सदस्य भन्दा बढी नै उदाङ्गो छौं हामी ।
तीन बर्ष अगाडि हरिरायको बिदा मनाउन कोतराय पुगेको बेला एक नेपाली रेष्टुरेन्टमा पहिलो पल्ट सुजनसँग मेरो भेट भएको थियो । थामी नसक्नुको भिडलाई चिर्दै म एउटा टेबलमा पुगेर खाना अर्डर गर्नु अगावै सुजन सोही टेबलको एक कुनामा बसेर गाँस हुत्याउँदै थियो । गम्भिर देखिए पनि उनको अनुहारमा उदासी थिएन । वेटरले छेवैमा छोडेर गएको मेनुलाई हातले टिपेर हेर्दै परिचयको ढोका मैले नै उघारेको थिएँ । मुखमा हालेको गाँसलाई घुटुक्क निल्दै हल्का मुस्कुराएर उसले आफ्नो नाम भन्दै हात म तिर बढाएको थियो । ऊ मलेसिया सरकारले नेपाली कामदारलाई वर्क परमिट दिने निर्णय गरे लगत्तै भित्रिएको रहेछ । म भने एक बर्ष पछौटे थिँए । हामी बिचमा निक्कै बेर गफगाफ चल्यो । सुरुमा बोल्न अनकनाए पनि अन्तमा ऊ यसरी बग्न थाल्यो कि मलाई रोक्न करै लाग्यो । त्यस दिन एक आपसको सम्पर्क नम्बर साटासाट गरेर हामीले बिदाईको हात मिलाएका थियौं ।
सुजनसँग दोश्रो भेट दिपावलीको बेला भएको थियो । त्यस दिन इन्डियन मूलका मलेसियन नागरिकहरुको तमक झमकले कोतराय रंङ्गिएको थियो । कालो छालाले अनुहार नचम्किए पनि खुसीमा झुमिरहेका मलेसियन हिन्दुहरुको भिडमा नेपालीहरुको अनुहार फुङ्ग उडेको झैं लाग्थ्यो । बर्ष दिनमा आउने तिहार पर्वमा चेलीहरुबाट टाढा हुनुपरेको पीडाको निशानी हुन सक्छ त्यो मुखाकृति । त्यस दिन हामी भिडबाट अलगिन्दै मर्डेका भ्यूमा पुग्यौं । फलामको आकास छुने खम्बामा स्वतन्त्रताका साथ फहराईरहेको मलेसियाको झण्डाले बनाईहरेको छाँयामा छेल पर्दे हामी सामुन्ने रहेको विश्राम स्थलमा पुग्यौं । फाट्टफुट्ट मान्छेहरुको ओहोर दोहोर बाहेक पार्क सून्य नै थियो । त्यही सून्यताको फाईदा उठाउँदै सुजन र म गफमा निमग्न हुन थाल्यौं । अन्तर मनलाई खोल्ने क्रममा मैले सुजन साहित्य मन पराउने मान्छे भएको चाल पाएँ । मैले पनि उनलाई खुलस्त भने म संगीत मनपराउँछु । त्यस दिन हामीले साहित्य र संगीतको बारेमा आफुहरुले जानेसम्म गफ ग¥यौं र छुट्यौं ।
भनिन्छ, आप्रवासी कामदारको जीवन, न मन लागेको बेला हिड्न पाईन्छ न भोक लागेको बेला खान नै । परन्तु बाह्र घण्टा अरुलाई बन्धकीमा सुम्पेको समय सकिन नपाउँदै बिदेशी कामदारहरुको ओईरो लाग्छ बजारमा । पासार मालाममा सस्तो कपडा छान्ने देखि लिएर लोकल रेष्टुरेन्टमा नाइन्टी नाईन घोप्ट्याउने विदेसी नै हुन्छन् । फोनको भरमा एक राते मायालुलाई महिना दिनको तलब सुम्पने मात्र हैन चौकिटको यौन बिक्री कक्षमा हरेक पल्ट तिगा पुलोह फाल्ने पनि बिदेसी नै हुन्छन् । इन्डोनेसियन, भियतनामी, फिलिपिनो, बङ्गाली, पाकिस्तानी, बर्मिज र भारतीयहरुको दाँजोमा नेपालीहरु निक्कै अगाडि छन् यो मामलामा । यस्तै गफ गरिरहँदा सुजनले एकपल्ट भनेको थियो, “मलाई त नेपाली हूँ भन्न पनि सर्म लाग्छ ।” सुजन भन्दा अगाडि बढेर मैले भनेको थिएँ, “म त हतपत्त नेपाली भाषा बोल्दिन पनि ।” हाम्रा यी साझा बिचारले हामीलाई अझ नजिक्यायो । हामीले नेपाली हुनुमा सर्म मानेका थिएनौं तर मलेसियामा नेपालीहरुले देखाउने ब्यवहारको कारण लज्जित हुनु परेको थियो ।
चाइनिज न्यूइयरको बेला थियो । हप्ता दिनको कम्पनी बिदाले खाली बस्नु पर्दा मनले पुरानो यादहरुलाई कोट्याउन खोज्दै थियो । त्यहीबेला अचानक सुजनले फोन गरेर मलाई उसकोमा बोलायो । क्वालालम्पुर पुगेर गाडी चढी म शाह आलम हानिएँ । उसले फोनमा भनेको थियो, “म तिमीलाई आज एउटा सप्र्राइज दिन्छु ।”
उसले भने बमोजिम म गाडीबाट उत्रेर प्रतिक्षालयमा कुर्न थालें । मध्यान्नको तातो घामलाई छानाले छेके पनि सितलता दिन नसकेरै होला गर्मी उखुम भइरहेको थियो । केही क्षणको पखाईमै उकुस मुकुस भइसकेको थिएँ । अचानक एउटी अपरिचित केटीसँग हार मिलाउदै सुजन म भएतिरै आइरहेको देख्छु । मनमा चिसो पस्छ, कतै सुजनले भनेको सप्र्राइज त्यही केटी त होइन ? दोश्रो कुरो सोच्न नपाउँदै सुजन मसँग घ्वाम्लाङ्ग अङ्गालो मार्न आइपुग्छ । हामी एकआपसमा हेराहेर गर्दछौं निक्कै बेर । सुजनका गम्भिर आँखाहरु खुसीमा नाचीरहेको देख्छु म । उनको खुसी देख्दा लाग्थ्यो उसले ठूलै बाजी मारेको हुनुपर्छ । सुजनसँगै आएकी केटी छक्क परेर हामीलाई हेरिरहेकी थिईन् । हठात् बाहुबाट अलगिन्दै सुजनले ती केटीसँग परिचय गरायो, “यिनी मेरी साथी जुलिता ।” ओठमा जब्बरजस्ती मुस्कान ल्याउँदै मैले पनि आफ्नो नाम भने “म शरद ।” जाऔं भन्ने ईसारा गर्न साथ हामीले सुजनको पाईला खप्ट्याउन थाल्यौं । एउटा सानो बजारलाई पछाडि धेकल्दै हामी एउटा कम्पाउण्ड भित्र र्छिछौं । एकै मोडलका पाँच छ वटा होस्टल लस्करै उभिएका थिए । होस्टलको दाँयाबाँया खुल्ला पार्क र पार्कमा बिभिन्न जातका रुखहरुले सिलतला दिइरहेको थियो । तातो घामको पर्वाह नगरी मन्द गतिमा पवन रुखका पातहरुसँग इत्रिरहेको थियो त्यहाँ । सुजनले बीचको होस्टलको तेश्रो तल्लामा उकालेर एउटा कोठमा पस्न ईसारा गर्यो । दुईजना केटाको साथमा एक्लो केटी, मलाई कताकता असजिलो महशुस भइरहेको थियो । जुलिता ढोकाबाट भित्र छिरेपछि भने म अलिक हल्का भएँ र छिरें ।
“हैन सुजन तिमीले आज के सर्प्राईज दिन्छु भनेर मलाई बोलाएको हौ ?” मैले कुरा कोट्याएँ ।
“के सप्र्राइज दिनु तिमीलाई उसैसँग परिचय गराईदिउँ भनेर बोलाइको नि ।” जुलिता तिर औंलाउँदै सुजन बोल्यो । तर कुरा नबुझेर होला जुतिला वाल्ल परिरहेकी थिई ।
“नाम त उनको जुलिता भन्ने थाहा पाएँ, असलीमा उनी को हुन् ?” म प्रष्ट हुन चाहें ।
“हामी एउटै कम्पनीमा काम गर्दछौं । तर उनी इन्डोनेसियाली हुन् । मेरो मिल्ने साथी र हाल प्रेमिका पनि ।” सुजनले कुरा टुङ्ग्याउन नपाउँदै मैले आश्चर्य प्रकट गरें “प्रेमीका ?”
“यसमा अचम्म मान्नु पर्ने नै के छ र शरद ? जात, धर्म, भाषा, संस्कार, संस्कृति र सीमाले प्रेमलाई रोक्न नसक्ने रहेछ । तर यो प्रेमलाई अरुको सँग दाँज्यौ भने तिम्रो भुल हुने छ । ” ऊ आफ्नै लयमा फर्किएर बोल्न थाल्यो ।
खै....। यसभन्दा अगाडि म बढ्न सकिन । तर ब्यङ्ग्यको सानो झटारो मुस्कानबाट हाने । आफ्नै आँखाले देखेको छु यस्ता प्रेमको नाटक, जहाँ यौनको सौदाबाजीमा केही दिन प्रेमको चक्कर चल्छ तर जब नयाँ पात्रको आगमन हुन्छ सबै चकनाचुर । म कसरी उनिहरुको सम्बन्धलाई अरुको जस्तो होइन भन्न सक्थेँ र ? तर शब्द खर्च गरेर मन दुखाउन चाहिन मैले उनीहरुको । त्यो दिन म उस्तो खुल्न सकिन । यो कुरा सुजनले पनि महशुस गरिरहेको थियो । साहित्य मनपराउने मान्छे न पर्यो ऊ, मलाई मनोविज्ञानको तराजुमा उसले जोखिसकेको हुनु पर्दछ भन्ने मैले ठम्याएँ । सामान्य कुराकानी पछि म फर्किन हतारिएँ । बस स्टेशन सम्म सुजन र जुलिताले मलाई साथ दिए ।
एक हप्ताको लामो विदा सकिन नपाउँदै कम्पनीमा कामको चाप बढ्न थाल्यो । नियमित छ सात घण्टा ओभर टाइम गर्नु पर्ने नियतीले ज्यादै बेफुर्सदी निम्त्यायो । कोठामा कपडा धुन बाहेक अरु काम गर्न समय नै नपुग्ने । मलेसियामा विदेशी कामदारहरुलाई ओभर टाइम मिल्नु भनेको असारको पन्ध्र आए जस्तै हो । नाथें बेसिक स्यालरीले त महिनाभरी खर्च गर्न पनि पुग्दैन । ओभर टाइम भएन र गरिएन भने जति बर्ष मलेसिया बसे पनि रित्तै हात फर्किनु सिवाय अरु कुनै उपाय थिएन । म आफ्नो नियमित रियाज र हप्तामा एक दिन इ–मेलमा बस्ने क्रमलाई छोडेर काममा जोतिई रहें । यस बिचमा सञ्जय, राज र जीवनको केही कल फोन रिसिभ गर्नु भन्दा अरु कसैको फोन आएन । सुजनले पनि फोन गरेन, म त नगर्ने पक्षमा नै थिए ।
करिब महिना दिन पछि काम अलिक बेलैमा छुट्यो । सधैं काम र कोठामै कोचारिए र बसिरहनु पर्दा मन साह्रै भारी भएकोले त्यो साँझ पार्कमा निस्किएँ । पार्कभरी हरियाली छरिरहेको रुखहरुमा निलो प्रकारको फूल फुली रहेको थियो । फूल जस्को नामैले मात्र पनि म रोमाञ्चित हुन्छु । फूल साह्रै संवेदनशिल बस्तु, जो आँखाले हेरिन्ञ्जेल राम्रो देखिन्छ । टिपेर खेलाउन साथ त्यसका सारा स्वभावहरु मरेर जान्छन् । संवेदनाको प्रतिक न हो त्यसबेला दुईथोपा आँशु चुहाएर त्यसलाई श्रद्घाञ्जली दिन बाहेक के नै पो गर्न सकिन्छ र ? त्यही पनि छुक्छुके मन, मैले रुखको डाली नुहाएर एक झुम्पा फूल चुँडी छाडे ।
फूलको रङ्गहरुसँगै खेली रहेको बेला हेण्ड फोनको घण्टी बज्यो । नयाँ नम्बर भएकोले अन्कनाउन्दै फोन रिसिभ गरे । फोन सुजनले गरेको रहेछ ।
सायद तिमी मसँग रिसाएको हुनपर्छ । यतिका दिन भयो तिमीले एक कल फोनसम्म गरेनौ ? सुजन गुनासो पोख्दै थियो ।
हैन मैले रिसाउनै पर्ने कारण नै के छ र सुजन ? कम्पनीमा ओटीको मारामार भएकोले न भ्याएरै हो फोन गर्न नसकेको । अँ भन कस्तो छ तिमीलाई अनि जुलिता...। मलै मन नपराई नपराई जुलिताको नाम पनि उच्चारण गरे ।
ठिकै छौं । तिमी जति सुकै कुरा बनाउ तर मबाट तिम्रो मन भाँचिएको छ । र, त्यो स्वभाविक पनि हो । किनभने मेरो वास्तविकता तिमीलाई खोल्नै बाँकी छ । भन कहिले भेट्ने ? सुजन अलिक जर्कियो ।
हुन्छ भेटौंला । अब केही हप्ता पछि कम्पनीको अर्डर अलिक कम हुन्छ । त्यसबेला छुट्टी पाईएला । म तिमीलाई फोन गर्छु नि । म, ऊ बाट पन्छिन चाहें ।
ओ के म तिम्रो फोनको प्रतिक्षामा हुनेछु भन्दै उसले फोन राख्यो । म पुनः फूलसँगै हराउन थालें ।
सुजनसँगै भेट्न भनेर एक आइतबार म क्वालालम्पुर छुट्ने बस स्टेशनमा पुगें । महिनाको पहिलो आइतबार परेको हुनाले क्वालालम्पुर जानेहरुको भिडले बस क्षण भरमै भरियो । म अर्को वसको प्रतिक्षामा रहन थालें । मनले सुजनकै बारेमा नानाथरी सोची रहेको थियो । त्यती भावुक मान्छे, जसको मनमा राष्ट्रप्रेम अधिक छ र नराम्रो काममा लाग्नु हुँदैन भन्ने पुरा ज्ञान छ, कसरी एउटी इन्डोनेसियन महिलाको प्रेमजालमा प¥यो ? मैले अनेक थरी तर्कहरु मनमा खेलाएँ तर चित्तबुझ्दो जवाफ कतै पाइँन । तर्कना बीच म कतिबेला गाडी चढे, पत्तै भएन । फराकिलो सडकमा हुरुरु चिप्लिरहेका निर्जीब सवारी साधनभन्दा तेज गतीमा मेरो बिचार चिप्ली रहेको थियो । करिब एक घण्टा नहुँदै म क्वालालम्पुर पुग्छु । आकाश छुन हतरी रहेका क्वालालम्पु सिटी सेन्टरको जुम्लेहा टावर र केएल टावरलाई नजरअन्दाज गर्दै जालान सिलाङको एक नेपाली रेष्टुराँमा म छिर्न लाग्दा सुजनको फोन आउँछ ।
तिमी आइपुग्यौ होला तर म आउन सकिन । बरु शाहआलमसम्म दुःख गरन, एक घण्टाको कुरा न हो । तिमीलाई बस लाग्ने ठाउँ थाहा छँदैछ । सुजनले फोन राख्यो ।
म केही बेर रन्थनिन्छु । आ जान्न । त्यसको कहानी सुन्नु पनि फेरि यति दुःख किन गर्नु । जे सुकै होस्, म जान्न । मैले प्रतिज्ञा गरे । तर अर्को मनको हुट्हुटीलाई मैले रोक्न सकिन । बिचराको जीवनमा कुनै ठूलै घटना घटेर पो हो कि त्यस्तो भएको । मैले सुन्नै पर्छ, मैले जानै पर्छ । भित्री मनको पुकारलाई मेरो कुन तागतले रोक्ने ? म शाहआलम जाने बस चढेर पुनः बाटो नाप्न थालें ।
उही कोठा जहाँ सुजन र जुलितासँग मेरो करिब डेढ महिना अगाडि भेट भएको थियो । सरासर म त्यही पुग्छु । कोठामा सुजन एक्लै रहेछ । मैले जुलिताको खोजी गर्न चाहिन किन्तु सुजनले आफै खोल्यो, जुलिताको ड्युटी परेको ले उनी कोठामा छैनन् ।
हैन सुजन के कुरा हो त्यस्तो, जस्ले तिम्रो मन बदल्यो, कुराको थालनी गरें मैले ।
सुजनको गोरो अनुहार धमिलियो । ऊ मलाई पुर्लुक्क नियाल्छ र कुराको थालनी गर्दछ । शरद असलिमा म एक प्रेम पीडित मान्छे हुँ । मसँग सबै थोक थियो । हाँसो थियो, खुसी थियो र सबैभन्दा बढी त्यो हाँसो खुसीमा साथ दिने सुस्मा थिईन् । तर यो बैदेशिक रोजगारीले लुट्यो सरद सबै थोक । आज मसँग पिडा, छट्पटी, बेदना र अनिश्चित भविश्य भन्दा अरु केही छैन सरद । सुजनको चिम्सा आँखाको ढकनमा कताकता शीत देखा पर्दछ । आफ्ना दुवै हातहरुलाई गाँठो बनाएर ऊ भने पोखिन थाल्यो । आजभन्दा सात बर्ष अगाडि सुस्मासँग मैले अन्र्तजातीय प्रेम बिवाह गरेको थिएँ । तनको मात्र होइन मनको पनि असाध्यै जाति थिईन् उनी । जोसँग मैले साथै पाँच बर्ष बिताएँ । पाँच बर्षमा हामी कमै मात्र छुट्टियौं । उनको एउटै बानी नराम्रो थियो, हत्तपत्त मनको कुरा नभन्ने । यही बिषयमा हाम्रो कहिले काँही झगडा पनि प¥थ्र्यो । तर पनि हामी यति चाडै मिल्थ्यौ कि, झगडा गरेको हेर्ने मान्छेहरु पनि छक्क पर्दथे । कतिपयले त हामीले ख्याल गरेको ठान्थे । तर पाँच बर्षसम्म हाम्रो सन्तान भएन । यो कुराले सुस्माको मन पिरोली रहेको थियो भने म पैशा कमाउन नसकेकोको पीडामा छट्पटी रहेको थिएँ । मैले जागीर नपाएको होईन तर त्यो जागीरले सामान्य परिवार धान्न गाह्रो भएको कारणले बिदेशिन कर लाग्यो । बिदेशिने मेरो कुरालाई सुस्माले पहिला त इन्कार गरिन् तर पछि खै के सोचिन् र सर्मथन जनाईन् । शरद मलाई अझै पनि त्यो दिनको याद छ, जतिबेला म सुस्मालाई काठमाण्डाको नयाँ बसपार्कबाट बिदाई गर्दै थिएँ । आफ्नै हातले टिकट काटेर उसलाई बसमा चढाएँ । बस नचलुञ्जेल झ्यालको सिसाबाट अनुहार निकालेर मलाई एकोहोरो हेर्दै आँशु पुछी रहिन् । म एक छेउमा उभिएर ट्वाल्ट्वाल्ती त्यो दृश्य हेरिरहें । मलाई त्यसबेला आफ्नो मन थाम्न कति गाह्रो भयो होला तिमी कल्पना पनि गर्न सक्दैनौ सरद । छोरा मान्छे हुनु यही नै अभाग रहेछ, धोको फुकाएर रुन मनलाग्दा पनि रुन नसकिने । बस चल्यो सुस्माले जब्बरजस्ती हात हल्लाईन् । मुटु निचोरिएर आएको बेदनालाई रोक्दै मैले हात उठाएँ मात्र, हल्लाउन सकिन । काठमाण्डौको नयाँ बसपार्कबाट चक्रपथ उक्लिएर बस थानकोट ताक्न थाल्यो, मैले हेरी रहें तर केही क्षणमै मेरी सुस्मा बोकेर गाडी लापत्ता भयो । मलाई मन थाम्न ज्यादै गाह्रो भयो । हतार हतार सार्बजनिक सौचालयमा पसेर ढोका थुनी आँशु आइञ्जेल रोईरहें । रुदाँ रुदाँ अनुहार नै रातो भइसकेको थियो । तर मन केही हल्का भएको अनुभव भयो । त्यो बेला मलाई सुस्मासँगको भेट यति नै पो हुने हो कि भन्ने कुराले ज्यादा पिरोलेको थियो । आखिर त्यही भयो शरद..त्यही, जो म चाहान्दिन थें ।
पुरिन लागेको घाउ बल्झाउनु परेको कारणले होला सुजन एकापट्टी फर्किएर आँशु पुछ्न थाल्यो । उनको अगाडि मैले कम्जोरी देखाउनु ठिक थिएन । ऊ अर्कोपट्टी फर्किएको मौका पारेर चस्मा खोली हतार हतार आँशु पुछे मैले । केही बेरको मौनतामा हराएपछि ऊ फर्कियो म पट्टी र सुरु गर्न लाग्यो आफ्नो बाँकी जीवन कहानी । मलेसिया आएको धेरै दिनसम्म म न भोकमा खान सकें न निन्द्रा लाग्दा निदाउन नै । सुस्माको सम्झनामा हरक्षण म तड्पी रहें । निन्द्रा लगाउने ट्याब्लेट पनि खाइयो तर खाइञ्जेलन हो निन्द्रा लागे जस्तो हुने, छोडेपछि उही नियतीले सताउँथ्यो । सुस्माको नाममा केही पत्रहरु लेखे र उनको जवाफ पखाईमा समय बिताउन थाले । नभन्दै एकदिन उनको पत्र पनि आयो । पत्रमा उनले धेरै कुरा लेखेकी थिइन् तर एउटा शब्दको अर्थलाई मैले ठम्याउन सकिन । “बानीहरुलाई काबुमा राख्न सबैभन्दा गाह्रो पर्दो रहेछ सुजन । तिमी त छोरा मान्छे हौ खुल्ला छौ तर म छोरी मान्छे परे...”। हो यही शब्द थियो त्यो गहिरो अर्थ बोकेको । यी शब्दहरुलाई मैले सुस्मा भित्र सल्किएको यौन चाहनाहरुको प्रतिरुपको रुपमा ठम्याएँ । हुनत म आफै पनि बानीहरुलाई काबुमा राख्न नसक्ने अवस्थामा पुगी सकेको थिएँ तर सुस्माले ठम्याए जस्तो छोरा मान्छेको रुप देखाई हालेको थिईन । मैले सुस्माको पत्रको जवाफ तुरुन्तै लेखिपठाएँ ।
यती भनी सकेर सुरजले लामो स्वास लियो । म यही बेला उनको अनुहारमा चिर्थोछु । मैले उनको अनुहार पढेर अनुमान लगाएँ, सुस्मा पोईल गएको हुनुपर्छ । मेरो ठम्याई सही नै निस्कियो । सुस्मा गाउँकै नाता पर्ने एउटा केटा टिपेर सहर पसिछिन् । लामो समयसम्म पत्र नआएपछि मनमनै अतालिएको सुजनले एक दिन घरबाट बहिनीले पठाएको पत्रमा सुस्माका सारा हर्कतहरु लेखिएको पाउँदा छाँगाबाट खसे जस्तै भएछन् । यति भनी सक्दा नसक्दै सुजनको अनुहारमा फेरि साउन ओइरियो र आँशु पुछ्न ऊ पछाडि फर्कियो ।
सुजन त्यो राँडलाई अव सम्झिएर आफुलाई किन दुखी बनाउँछौ । छोडिदेऊ त्यसका कुरा । तिमी अझै जवान नै छौ, त्यस्ता केटी त कति पाईन्छ पाईन्छ । मैले उसलाई ढाडस दिएँ ।
सरी सरद, म त्यस्तो मान्छे होईन, जो आफ्नो सारा कम्जोरीलाई लुकाएर अर्कालाई मात्र दोष देओस् । सुस्मा पोइल गईन् यो सत्य हो तर दोषी म हुँ म । ऊ अलिक बम्कियो ।
अरे पागल मान्छे । जो तिम्रो पवित्र मायालाई लत्याएर जान्छ त्यो कसरी निर्दोष हुन्छ यार । अनी तिमीचाँहि फेरि कसरी दोषी हुन्छौ ? मैले उसलाई एक प्रकारले खिसी नै गरे ।
हो तिमी र म मा यही फरक छ । तिमी त्यही मान्छे हौ जो डालीबाट टिपिएको फूल आइलाउनुमा फूललाई दोष देख्छौ । तर सरद त्यहाँ फूलको दोष हुन्न, दोष फूल टिप्ने मान्छेको हुन्छ । त्यसैले सुस्मा पोइल जानुमा म दोषी छु, किनकी मैले नै सुस्मालाई टिपें । सुजन रोकियो । उनको कुराले म वाल्ल पर्छु । उनको कुरा नबुझेरै हो म जिल्लिएको ।
मेरो नादानपनको फाईदा उठाउँदै ऊ चालु भयो । हेर सरद मैले सुस्मालाई बिवाह त गरे, मायाँ दिए तर सहन सक्ने क्षमताको विकासमा ठूलो अवरोध शिर्जना गरेछु । उनलाई कहिलै एकान्तको आभाष हुन नदिनु नै मेरो महान भुल हुन गयो । म उनलाई छोडेर मलेसिया आउँदा उसले आफलाई यती रित्तो महशुस गरी कि उसको अगाडिको विकल्प आत्महत्या वा दोश्रो पुरुषको खोजी मात्र देख्न पुगी । उसले दोश्रो बिकल्प रोजी । उनलाई भौतिक रुपमा मैले सन्तुष्ट बनाएको थिएँ तर भौतिक सुखले मन कम्जोर हुन्छ भन्ने कुरालाई मैले भुलेछु । जसको परिणाम म मात्र होईन सुस्माले पनि भोग्दै छे । बिचरी मानसिक रुपमा क्षतविक्षत भएर कसरी दिन गुजार्दै होली । सुजनको अनुहार फेरि एकपटक हेर्न लाएक भयो ।
अनि तिमी यही कारणले बदलिएका हौ त ? मैले कुरो को चुरो जान्न खोजे ।
होईन, म यति कारणले मात्र बदलिएको होईन । तर यो घटनाले मलाई ठूलो आघात भने पा¥यो । मैले यो कुरा सबैलाई भन्न पनि सकिन । तर एक दिन जुलितालाई मैले टुटेफुटेको भाषामा यो कुरा भन्न बाध्य भएँ । मेरो घटनाले उनको पनि घाउ बल्झेछ । उसले पनि आफ्नो बिगत सुनाई । उसको कहानी सुनेपछि मलाई त यस्तो अनुभव भयो कि, छोरा मान्छे त केही होईन रहेछौं । हृदय चिराचिरा पारेर पनि छोरी मान्छेहरु बाँच्न सक्दा रहेछन् । जुलिता चानचुने आईमाई होईन यार । न ऊ तिमीले सोचे जस्तो दुई पैशे नै हो । बेदनाको पहाड मुटुमाथि राखेर अरुलाई सितलता दिने छहरी हो ऊ । यदि जुलिता मेरो निम्ती नआइदिएको भए म यतिबेला स्मृतिमा मात्र रहन्थे सरद । ऊ फेरि भावुक देखियो ।
जुलिताको सारा सपनाहरु सुनामीले लुटेको रहेछ । उसको श्रीमान्, दुईवटा बच्चा, बाबु–आमा, सासु–ससुरा, धन–सम्पत्ती, ईज्ययत–प्रतिष्ठा सबै सुनामीले नामो निशाना नरहने गरी खोसेछ । कल्पना गर त सरद आफन्त भन्ने कोही नरहेपछि मान्छे कस्तो हुन्छ ? सायद म जुलिता भएको भए म पनि बाँच्दिन थिएँ । तर बिचरी खै के को आशामा बाचिन् अझै पनि मलाई अचम्म लाग्छ । जुलिता साह्रै मायालु छिन् । म पनि उनलाई त्यती नै माया र सम्मान गर्छु । सायद सबै कुरा लुटिएपछि हरेक मान्छे यस्तै हुन्छ होला । एउटा खास कुरो त तिमीलाई भन्नै बाँकी छ जुलिताको बारेमा, ऊ सामान्य केटी होईन सरद इन्डोनेशियाको एक सफल गायीका पनि हुन् । यति भनी नसक्दै सुजनले जुलिताको पुरानो गीति एल्बम र भिडियोका सिडीहरु मेरो सामुन्ने असरल्ल थुपार्न पुग्छ । क्यासेटमा खिस्स हाँसी रहेकी जुलितालाई हरेर म मनमनै सलाम गर्छु ।
त्यो दिन लामो समय दुईजना मात्र कोठामा बसेर भुत्भुताई रह्यौं। बेलुकीको करिब चार बजे तिर म निस्किएँ । निस्कदा सुजन र जुलिता प्रति अगाध श्रध्दा पलाएको थियो, मेरो मनमा । दुवैलाई सफलताको शुभकामना दिन बाहेक मनले अरु कुनै सोच्न सकिरहेको थिएन ।
No comments:
Post a Comment