पहिरो, कवि र कविता (कविता)

एक हँसमुख षोडसीको नाकमाथि
थपक्क बसेको सानो ढिकेफूली जस्तै
लमतन्न चहुरको बीचमा
ठिङ्ग उभिएको शिकारथुम्की डाँडामा उभिएर
जब हेर्छु पर...पर.....
भदौरे झरिले कोपरेर छिया–छिया बनेका पाखाहरु
नजरैभरि ठोक्किन आइपुग्छन्
कठै कवि मन
साउन पो बर्सिन थाल्यो झर्र...झर्र.....।

त्यसैपनि उजाड बन्दैछन् पाखाहरु/भीरहरु
कतै काटिएर रुख/बनेर धुले सडक
कतै सल्किएर डढेलो/मासिएर ऐंसेलु झ्याङ
हराएको जुरेली चिरबिर/नफुलेको गुँराशको बोट
यस्तै बेला,
पहिरोले लतार्दा गाउँ घर र आफन्त गुमाएको पीडाले
साँच्चै मन एकतमासले उम्लिएर आउँछ
पहिरो बग्यो कि कविता ?
असमञ्जसमा छु म अचेल ।

प्रकृतिको विभत्स दृश्यलाई निहारी
कुन कविले कोर्न सक्ला, मधुमासका कविताहरु ?
त्यसैले ए ! मान्छे
तिमीहरुलाई कविता मन पर्छ भने/बचाउँन चाहान्छौ भने
कृपया प्रकृतिलाई बिनास हुनबाट जोगाई देऊ
नत्र कविभन्दा पहिल्यै
कविताको मृत्यु हुने छ यहाँ ।