गजल

बाँझो बस्दैछन् गाउँ घरका खेत अनि बारीहरु
जतततै फैलिरहेछ बनमाराका घारीहरु

धेरै यूवा विदेश गा’छन् कोही शहरिया भा’छन्
बृद्ध बृद्धा घाँस दाउराका बोकिरहेछन् भारीहरु

एक–दुई जना बेइमानले चलाई रहछन् जिल्ला–गाउँ
सरकारमा बसिरहेछन् हिजोका ति भिखारीहरु

पुहँच पुगे सबै हुन्छ, पुहँच छैन केही हुन्न
आफन्तकै निम्तीमात्र भा’छ रोजगारीहरु

भन्नु पनि लाजै मर्दो मेरो देशको सत्य कथा
फूलमालाले सजिरा’छन् जाली भ्रष्टचारीहरु

प्रशासन र न्याय कानुन सबै गुमनाम बस्या बेला
अर्वपति बनिरा’छन् काला ती बजारीहरु

राजनीति विग्रिएर देश कम्जोर भएको बेला
साँध–सीमा मिची उल्टै हेप्छन् सँधियारीहरु

कति वस्नु बेइमानको बेइमानीमा अल्झिएर
शासन–सत्ता पल्टाउन उठ नर–नारीहरु