अरपे र सपनाहरु

अरपेहरुसँग
कुनै ठूलो सपना हुँदैन ।
...

बोकेर ठूलै मान्छेको परिचय
डलरको देशमा ओर्लिएपछि
केही वर्ष लुकेर/छिपेर
ग्रिनकार्ड पाउने महान सपना
अहँ हुँदैन अरपेहरुसँग ।
हङकङमा, बेलायतमा
पाएर आवाशिय भिषा
उतै घरजम गर्ने,
सन्तान जन्माउने/हुर्काउने/बढाउने/पढाउने
र,
त्यही देशको सम्मानित नागरिक बनाउने
झरिलो/भरिलो सपना
अहँ हुँदैन अरपेहरुसँग ।
पढेर इन्टिच्यूटमा नौलो भाषा
दिएर परिक्षा भाग्यको
पास गरेर जिजीविषाहरु
इपिएस् मार्फत कोरिया पुगेपछि
चिसो हिउँसँग पौंठेजोरी खेल्दै
राजधानीमा घर ठड्याउने
महंगो सपनाहरु
अहँ हुँदैन अरपेहरुसँग ।
दाँत फुक्लिसकेका/केश पाकिसकेका
आँखा भासी सकेका/छाला टाँसी सकेका
जन्मदाताहरुलाई
छोडेर एक्लै गाउँमा
हिटलरको ग्याँस च्याम्बरबाट उम्केका
यहुदी बा–आमालाई स्याँहारी
थापेर सेवाको सगुन
देश फर्किएपछि
जोडेर शहरमा घर–जग्गा
विताउनु आनन्दमयी जीवन
हो, यस्तो नौरङ्गी सपनाहरु पनि
हुँदैन अरपेहरुसँग ।
राज्यले थमाएको हरियो पासपोर्ट,
श्रम विभागले स्वीकृत गरेको मृत्यु पत्र,
म्यानपावरले ल्याप्चे लाएको झुटो कागज,
प्रियसीका केही थान तस्विरहरु
र,
तिरेर साहुको ऋण
उकासेर बन्धकी जग्गा
जोडेर हलगोरु
असारमा चढेर दाँतेमाथि
सरररर...हुई, भन्दै
आफ्नै जमिनमा रोपाइँ गर्ने
घुर्मैलो आकांक्षाभन्दा
अरु कुनै चम्किला सपनाहरु
हुँदैन अरपेहरुसँग ।
त्यसैले त अरपेहरु
सहेर अपमान
चपाएर निन्द्रा
भुलेर भोक
खेपेर विछोडको पीडा
नमानेर थकाई
नसम्झेर राज्यको उपेक्षा
नहारेर जिन्दगीसँग
विताई रहेछन् अरवमा/मलायामा
आधुनिक दाशहरुको
अरपे समयहरु ।