निरिहता

बाह्र घण्टे ड्यूटी सकेर...
कोठा फर्कनको लागि
सडकको पेटी नापिरहँदा होस्
वा,
पासार मालाममा
सस्तो तरकारी किनेर
दुई हातमा प्लाष्टिक झोला झुण्ड्याउँदै
मेट्रो बस पर्खिरहँदा होस्
कसैले, ‘ओराङ माना ?’ भनेर सोध्यो भने
म नेपाली हुँ भन्न सक्दिन ।

महिनाको एकपटक
थापेर पसिनाको मूल्य
घर पठाउनको लागि
रेमिट्यान्स भएको ठाउँ पुग्न
ट्याक्सी चढेको बेला होस्
वा,
भरखरै नेपालबाट आएका आफन्तलाई भेट्न
ऊ बसेकै ठाउँ गइरहँदा
ठेगाना पत्तो नलागेपछि
कसैलाई सोध्दा—उल्टै
‘ओराङ माना ?’ भन्यो भने
‘साया ओराङ नेपाल’—
अहं म यसो भन्न सक्दिन ।
बाटोमा,
पार्कमा,
दोकानमा,
होटलमा,
बस स्टेशनमा,
र,
बस भित्रै पनि
कतै कालो अनुहारको मान्छे देख्न साथ
मनमा ढ्याङ्ग्रो बज्न थाल्छ, ढ्याङ...ढ्याङ.....
हो, यस्तो बेला,
कसैले फोन गरेर
नेपाली नबोली देओस्
र,
कसैले ‘ओराङ माना’ भनेर
नसोधी देओस् ।
हो, यस्तै बेला
म नेपाली हुँ भने भने
लुटिन सक्छु,
कुटिन सक्छु
र, थोरै प्रतिकार मात्रै गरें भने
वा, कराएँ भने
धारिलो हतियारले घोपिन सक्छु
फलामे तिखो सुईरोमा रोपिन सक्छु
ज्यान जान के बेर ?
हिजो,
मेरै पूर्खाहरुले नाम सुवास फैलाएको ठाउँमा
आज,
आफ्नै देशको नाम उच्चारण गर्न नसक्ने भएको छु
ओ सरकार ?
मलाई कसले बनायो यति निरिह ?