फूलको कविता

ढकमक्क फूलेको फूल देखाएर
प्लिज मलाई शौन्दर्यको कविता लेख्न नलाउनुस्
किनकि,
यो दुनियाँमा फूल जतिको अभागी
र, फूल जतिको बैरागी
सायद कुनै वस्तु देखेको छु
-जो मान्छेको निर्दयी हातले निमोठिएर
हरेक बिहान ढुङ्गाको अगाडि फ्यात्त फालिन्छन्
र, साँझमा तिनै हातहरुले निचोर-नाचोर पारिएर
गन्धे डसबिनमा हुत्याइन्छन्
भन्नुस्, के त्यो सौन्दर्य कविताको लागि सुहाउँला ? 

भलै उनिएर धागोको त्यान्द्रोमा
कुनै भ्रष्ट नेताको गला सजिएको देख्दा
अन्धाहरुले फूलको  स्तुति
जोडजोडले गाउँन सक्छन्
परन्तु स्तुति, कविता होइनन्
जो तक्मा थाप्न लेखिएको होस् ।

साँच्चै लेख्नै पर्ने हो भने
आर्यघाटको कुनै चितामा
दुष्ट नेता वा भ्रष्ट प्रशासकको लासमाथि
हाँस्दै हाँस्दै बसेको फूल हेरेर
लेखौंला मृत्योत्सवको कविता ।