अर्थात म सत्ता

जान्दा जान्दै
म आगोमा हात हाल्छु
आगोले पोल्छ
म आगोलाई नै गाली गर्छु ।

जान्दा जान्दै
म पानीमा हामफाल्छु
पानीले भिजाउँछ र जाडो हुन्छ
हैट ! कति चिसो पानी भन्दै
म पानीलाई नै गाली गर्छु ।

जान्दा जान्दै
म मक्किएको रुख चढ्छु
मेरो तौल धान्न नसकेर रुख भाँचिन्छ
रुखसँगै पछारिए पछि भुइँमा
म रुखलाई नै गाली गर्छु ।

जान्दा जान्दै
म काँडाघारीमा खाली खुट्टा पस्छु
काँडाले घोच्छ मेरो पाइताला
रगत निस्कन्छ/दुख्छ
म काँडालाई नै गाली गर्छु ।

जान्दा जान्दै
म काउसो खेलाउँछु
कोमल छालामा जताततै टाँसिएर
बेस्मारी चिलाउन थालेपछि ज्यान
म काउसोलाई नै गाली गर्छु ।

जान्दा जान्दै
म अरिङ्गालको गोलामा ढुङ्गा हान्छु
अरिङ्गाल बिच्किन्छ र चिल्छ
म अरिङ्गाललाई नै गाली गर्छु ।

र,
काँचको ग्लासमा तातो चिया खन्याएर
भरखरै पाइला चाल्न सिक्दै गरेको अबोध बालकलाई
उ...पर लगेर पिई भन्दै अह्राउँछु
उ ग्लास समात्छ
ग्लासले उसलाई पोल्छ
ग्लास उसको हातबाट झरेर भुइँमा
हेर्दा हेर्दै धेरै टुक्राहरुमा बिभाजित हुन्छ
उ तातो चियाको पोलाईले
ग्लास फुटेको पीडाले
रुन थाल्छ अबोध रुवाई
म त्यही बालकलाई नजिक तानेर
बेस्मारी थप्पड लगाउँछु कलिलो गालामा ।

अर्थात म सत्ता हुँ
जसले कारण खोज्न जान्दैन
मात्र परिणाममा नाफा-घाटा हेर्छ ।

त्यसैले त कारण खोज्ने कविता
सधैं सत्ताको बिपक्षमा हुन्छ ।