मुर्कुट्टा

उहिले उहिले
आमाले सुनाएको मुर्कुट्टाको कथा
यतिबेला बेस्मारी याद आइरहेछ ।

मुर्कुट्टा जो,
मरेको मान्छे रुँगेर मसानघाटमा
रातविरात मृत्यु संगीत बजाईरहन्छ
टाउको नभएको डरलाग्दो ज्यानमा
दलेर लासको खरानी
उसले अट्टाहाँस हाँस्दा
गाउँमा चोला उठ्छ कसैको
-आमाले सुनाएको यहि कथा
आज आफ्नै आँखाले देखिरहेछु,
हैट ! मुर्कुट्टा त
नेपाली शासक जस्तै पो हुँदारहेछन् ।

जो ठूला बिनासकारी भूकम्पको प्रतिक्षामा हुन्छ संधै
मरुन् हजारौं हजार मान्छेहरु
भत्किउन् मानव निर्मित संरचना
जसलाई देशीविदेशी सञ्चार माध्यमले
भाइरल बनाई देओस् संसारभर
र, जुटेपछि अरबौं अरब राहत रकम
सुरु हुन्छ ज्यूँदा मुर्कुट्टाहरुको ताण्डव
सिंहदरबाररुपि मसानघट्टामा
कोही जस्तापाता कुम्ल्याउँछन्
कोही त्रिपाल खरिदमा लुट मच्याउँछन्
कोही पीडितहरुको भ्रमण कोटामा
आफ्नै छोरी-नातिनीलाई उडाएर
मलाई त थाहै छैन भन्दै ङिच्च दाँत देखाई
मुर्कुट्टा धुन बजाईरहन्छन्
साँच्चै यी मुर्कुट्टाहरुलाई
सधैं भूकम्प आइदिए क्या मज्जा हगि ?
उस्तै प्यारो छ यी मुर्कुट्टाहरुलाई-नाकाबन्दी
खडा गरेर कृतिम अभाव
कालाबजारिया मार्फत इन्धन बेच्नुको फाइदा अगाडि
जनताले पाएको दु:ख के दु:ख ?
साइकल र दाउराको फोस्रो राष्ट्रबादमा
आखिर सत्ता जोगिन्छ भने
यसरी नै चलिरहोस् नाकाबन्दी
तब न मुर्कुट्टाहरु मसानघाटमा
निरीह जनताको लास हेर्दै
जयजयकार मनाइरहन्छन् ।

तर मुर्कुट्टाहरुको अस्थित्व रात रहिञ्जेल मात्र हो
-आमा यसो पनि भन्नु हुन्थ्यो ।