रुम पार्टनारहरुको सम्झना.....

  सन् २००५÷ हाम्रो गु्रप १२० जनाको थियो, एउटै म्यानपावरबाट एउटै कम्पनीको लागि आएको । तर पहिलो लटमा हामी जम्मा २४ जना आइपुग्यौं मलेसिया । हाम्रो ग्रुपमा दुई जना पुराना साथीहरु पनि हुनुहुन्थ्यो । दुवै जना तीन÷तीन वर्ष मलेसिया बसेर फर्केका । हामी २२ जना नौतुनहरुले ती दुई जनाबाट सहयोग मिल्ने अपेक्षा राखेका थियौं तर स्थानीय भाषा त मठ्ठै पो रहेछ साथीहरुको । नेपालको एयरपोर्टदेखि कम्पनीसम्म आइपुग्दा ती दुई पुराना साथीहरु इन्द्र, डम्बर सहित म, विष्णु र केशब दाई नजिकिसकेका थियौं । संयोग पाँचै जना एउटै रुममा परियो ।
विष्णु साह्रै चटपटे । गीत पनि अलिअलि गुन्गुनाउने र नाच्न खुब मनपराउने, कुनै–कुनै जनावर र पशुपंक्षीको आवाज दुरुस्तै निकाल्ने । केही दिनमै विष्णु सबैको प्रीय बन्यो । एकसाँझ म गीत गुनगुनाउँदै थिए, विष्णु नाच्दै थियो । केशव दाइले विष्णुलाई बोलाउँदै—हात यसरी हल्लाउनु न भनेर आफ्नो हात हल्लाउनु भयो । म तीन छक्क परें, उहाँको हात र औंलाका जति पनि जोर्नीहरु थिए, ती त संगीतको तालमा नागवेली पर्दै भाँची रहेका । उमेरले हामीभन्दा अलिक पाको हुनाले केशबलाई हामी सबैले दाइ भन्थ्यौं । उहाँ राम्रो नृत्यकार हुनुहुँदो रहेछ भन्ने ठम्याएँ मैले र सोधें । अन्कनाउँदै भन्नु भयो—स्कूलमा अलिअलि नाच्थें । केही दिनपछि केशब दाइकै गाउँलेले यर्थातता खोल्यो, उहाँ त बर्दिया जिल्ला ब्यापी नृत्य प्रतियोगितामा प्रथम भएका उत्कृष्ट नर्तक पो हुनुहुँदो रहेछ । त्यतिमात्र कहाँ हो र, बर्दियाको स्थानीय म्यूजिक ब्याण्डको सदस्य अनि मध्यपश्चिमाञ्जल फुटबल टीमको महत्वपूर्ण सदस्य, उत्कृष्ट फर्डवर्ड । मध्यपश्चिमाञ्चलबाट थुप्रै राष्ट्रिय फुटबल प्रतियोगिताहरुमा सहभागि भइसकेका केशव दाइलाई आफूसँगै पाउँदा खुसीसँगै दुःख पनि लाग्यो ।
हाम्रा कोठाको ठ्याक्कै पारीपट्टी अर्को कोठा थियो, पुराना साथीहरुको । पछि म त्यहाँ सरें । त्यहाँ म भन्दा अलिक जेठो दुईजना दाइहरु हुनुहुन्थ्यो, जनकपुर तिरका । एक जना जीतकुमार र अर्को टङ्क । दुवैजना साह्रै मिल्ने । बच्चैदेखिका साथीहरु रहेछन् र मलेसिया पनि सँगसँगै आएको । टङ्क दाइ अलिक गम्भिर तर जीत दाइ मनको कुरा फ्याट्टै भनि हाल्ने । टङ्क दाइको बारेमा एक दिन सोधें जीत दाइसँग । ह्या ! त्यो गोरुको बारेमा के भन्नु—जीत दाइले त्यसै भन्नु भो । अलिक ढिपी गरेपछि भन्नु भो—जाँठोलाई भाग्यले ठेलेर मलेसिया ल्याईपु¥यायो । खासमा फूटबलको अति प्रतिभाशाली खेलाडी हुनुहुन्थ्यो रहेछ टङ्क दाइ । उसबेलाको जनकपुर चुरोट कारखाना टीमको प्रमुख स्ट्राइकर र उहाँकै गोलको मद्दतले राष्ट्रिय प्रतियोगिताहरुमा जनपुर चुरोट टीमले धेरै बाजी मारेको रहेछ । तर जब राष्ट्रिय टोलीको छनौटमा उहाँभन्दा कम क्षमताको खेलाडीलाई छानेर उहाँलाई पाखा लगाईयो तब फुटबल खेल्दिन भनेर कसम खाएका रहेछन् उनले । र, त्यसपछि धेरै जनाले सम्झाउँदा पनि फुट्बल खेल्दै खेलेन छन् । जीत दाइ आफै पनि राम्रै फुट्बल खेलाडी उनले टङ्क दाइलाई औंल्याउँदै भने यसको जस्तो स्टामिना मैले अहिलेसम्मका कुनै पनि नेपाली फूटबलरको देखेको छैन ।
करिब चार वर्षपछि म पुचोङ सारिएँ । पुचोङमा थिए, सँगै आएका धेरै साथीहरु । होष्टल नं १ मेरो नयाँ रुम । त्यो रुम साँच्चै नम्बर १ नै थियो । अरु सेक्सनका साथीहरु आइरहन्थे र आउँदा भन्थे—मूलघर आएको । साँच्चै मूलघर जस्तै थियो हाम्रो होष्टल । दुईतले सिङ्गो घरमा १४ जना बस्थ्यौं । जहाँ एटेज वाथरुम र ट्वाइलेट सहितको तीन कोठा, एउटा किचन र एउटा बैठक थियो । घरको वरी–परी पेटी र पेटी मुनी खुल्ला जमिन, जहाँ मेवा रोपेका थियौं ।
चाड–पर्व र घर फर्कने साथीको विदाईहरुमा विशेष रमाइलो हुन्थ्यो कोठामा । अन्य सेक्सनका केही साथीहरु आमन्त्रित हुन्थे, खसी काटिन्थ्यो, विभिन्न परिकारहरु पाक्थे र साँझ ढल्कदै गएपछि रक्सीको नशासँगै जम्थ्यो दोहोरी । अलिक पुरानो मादल थियो, विष्णुले बजाउन थालेपछि जोसिन्थे शिव र लोकु । रामभक्त र सुरेन्द्र दाइ उठेर नाच्न थालेपछि सिताराम र म दुईतिर बाँडिएर दोहोरी गाउँन थाल्थ्यौं....बनको काफल बनकै चरीलाई । लम्जुङे सिताराम दोहोरी गाउन खप्पिस, अर्को लम्जुङे लोकु पनि कम थिएनन् । झन् शिवले त धेरै लोकदोहोरी गीतको छाँयाङ्कन गरिसकेका र केही भिडियोको निर्देशन पनि । म पूर्वेली भए पनि पोखरा बसाईको क्रममा दोहोरीको रसममा लछप्पै भिजेको थिएँ । त्यसैले त सितारामसँग सिङ्गौरी खेल्न तम्सन्थें । गीतको उठान मैले गरे पनि सवाल जवाफमा लोकु मेरो साथ हुन्थे र आच्छु आच्छु पाथ्र्यौ सितारामलाई ।
उसबेला मोवाइलमा डाटा सुविधा थिएन । मोडियमबाट इन्टरनेट चलाउने सुविधा भरखरै शुरु भएको थियो । वाईफाई त शुरु भएकै थिएन । इन्टरनेट चलाउनको लागि साइबर धाउनै पर्ने तर हामीले मोडिएम किनेर कोठामै चलाउन थाल्यौं । भरतपुरे ईश्वर सफ्टवेयरका विज्ञ, लोकु पनि सफ्टवेयरहरुको जानकार । शिव र म कम्प्यूटरको सामान्य ज्ञान भएका । अचेल जस्तो फेसबुक फेसन थिएन । तर साइबर धाएर भए पनि म, ईश्वर, लोकु र शिवले फेसबुक चलाई रहेका थियौं । जब कोठामै इन्टरनेट जोडियो र किनियो केही ल्यापटप, जम्मै साथीहरुको फसेबुक आइ.डी. बनाई दियौं र सबैले थिच्न सिके किबोर्डका अक्षरहरु । आधुनिक प्रविधिको उपयोगमा पनि होस्टल नं १, नम्बर १ नै बन्यो ।
परदेश आउनुको उद्देश्य पैशा कमाउनु नै हो । तर पैशाभन्दा पनि बढी अनुभव आर्जन गर्न सकिन्छ भन्ने कुरोमा म विश्वस्त छु । र, परदेश आउनेहरु योग्यता र क्षमता विहिनहरु हुन्छन् भन्ने कुरामा त मेरो विमति छ । मैले माथि उल्लेख गरेका नामहरु वास्तवमै साधरण नाम होइनन्, कुनै न कुनै क्षमता र योग्यताले परिपूर्ण मानिसहरु हुन् । तर चाकडी, चाप्लुृसी गर्न नजान्ने र उच्च ओहदामा आफ्ना मान्छे नभएपछि ज्यूनुको जिजीबिषा बोकेर परदेश लाग्न बाध्य बनेका अरपेहरु ।
र, यो बेला मलाई लागिरहेको छ—चाकडी, चाप्लुसी, गुण्डागर्दी गरेर र पार्टी वा आफन्तको नाताले कुनै जागीर खानुभन्दा विदेशमा ट्वाईलेट नै सोहोर्नु बेस ।