बोबोरेम डाँडा

हरेक दिन
धर्तिमा नटेक्दै घामले पाइला
आँखा मिच्दै–मिच्दै
उपस्थित हुन्छु गार्ड हाउस भित्र
र,
सम्हाल्छु एउटा सुरक्षा पोष्ट ।
दुईटा काठे टेबल
दईटा फलामे कुर्सी
केही रेकर्ड बुक्सहरु
एउटा बुढो टेबलघडी
एउटा टेलिफोन सेट
उमेर पुग्दै गएको पङ्खा दुईटा
केही छाप र छापदानी
मार्कर, टिपेक्स र डटपेनहरु
बस् यतिछन्
गार्ड हाउस भित्र
र,
बाहिर छन् जीवनका अनगिन्ती रङ्गहरु ।
फलामे कुर्सीमा बसेर
घण्टा–घण्टाको रिपोर्ट लेखिरहँदा
मेरो अनुहार सधैं–सधैं
फर्किरहेको हुन्छ उत्तर–पश्चिमपट्टि
र,
शिशाको पारदर्शी झ्यालबाट
देखिरहेको हुन्छु पर छितिजमा
एउटा हरियो पहाड
झण्डै बोबोरेम डाँडा जस्तै ।
बोबोरेम,
मेरो घरदेखि पारी
खोपनको शिरमा उभिएको
एउटा निर्जिब पहाड
अर्थात,
वाल्यकालको अभिन्न मित्र ।
ऊसँग खेलेको÷बोलेको
अनगिन्ती रुमानी सम्झनाहरु
अझै पनि आलैछन् मानसपटलमा
कि, उसको शिरमा उभिएको
अग्ला रुखहरुलाई औंल्याएर
हिमाल चुचुरीभन्दै आँगनमा उफ्रिरहँदा
मकैको खोयामा चिप्लिएर लडेपछि
दाहिने घुँडामा लागेको चोटको खत
बोकिरहेको छु अझैसम्म ।
उसको छातिमा लम्पसार एउटा भीर
जहाँ केही धमिला धब्बाहरु
सायद ढुङ्गामा लागेको लेऊ
वा, पलाएका खरुकीबुटा
कतै कालो, कतै सेतो
टाउको पनि, खुट्टा पनि
अर्थात दौडिरहेको पाँडुले कुकुर जस्तै
जसलाई नियालेर हरेक दिन
चै...चै... भनिरहँदा
क्रोक्रोमा सुतिरहेकी सानी बहिनी
व्यूँझेर कहालिन थालेपछि
बाँसको सुर्कनाले छेपारीमा आमाले हिर्काउँदा
खाँडीको कट्टुमा तुरुक्कै मुतेको
अहँ, बिर्सेको छैन अझै पनि ।
बोबोेरेम,
जहाँ फेरिएपछि पालुवा
टेक्दै टेक्दै मञ्जरीमा
कोहौ कोहौ भन्दै कराईरहँदा कोईली
म है म भन्दा पनि नसुनेपछि
बाँसको फित्कौलीले
हानी पठाउँदा कुरिङ ढुङ्गो
टाउकोमा लागेर भाइको
उठेपछि फुलौरा
भाग्दा ओह्रालै ओह्रालै चिप्रिङ खोलातिर
सिस्नो घारीमा लडी पसेपछि
चिलिलि...कहालिएको
सायद,
सुनेको हुनुपर्छ बोबोरेमले ।
नराहा धुमिएर धुम्म
आँशु खसाउनै लाग्दा
भुइँ कुहिरोको ओढेर खास्टो
कुक्कु...हा.....गरिरहेको बोबोरेमलाई छक्याउँदै
पसेर मकैबारीमा
भाँचेर धान चमर
कसेर सालिमोले मुठो
आँगनमा सिली नाच्दै
सोइसोइला गाइरहेको बेला
आँगनको तिखो ढङ्गोमा लागेपछि ठेस
कान्छी औंलाको पक्लक्क उक्किएपछि नङ
तिनतिरी झ्याँई देख्दाको क्षण
बिर्सन सकिएला र कहिल्यै ?
शरदले सिनित्तै बढारेपछि आकाश
अहो ! कति चिरिच्याट्ट देखिन्छ बोबोरेम
उड्दै उड्दै काकाकुली जस्तै
पुगेर थुम्कोमा
बसेर घण्टौं घण्टा
खेली रहुँ झैं लाग्थ्यो सिन्का लुकाई
त्यसैले त एकदिन पसें बुइँगलमा
खोलें ट्याङकाको चाबी
झिके तमसुक कागज
र,
बनाएँ चङ्गा
उडाउँनलाई मन
बोबोरेमको चुचुरो तिर
परन्तु,
खिलेर ऊनी धागो
तेर्साएर चित्रा चोया
कहाँ उडोस् माथि–माथि
झर्यो अलि पर
जहाँ अरिमट्ठ हातहरुले
बे¥र्दै हुनुहुन्थ्यो पीताश्री बाबियोको कुचो
थाहा लागेपछि बद्मासी
तानेर कान
गालामा तप्पड मार्दा
आँखाबाट छुटेर फिलिङ्गो
नाघी गएपछि बोबोरेम
काबुकिदुहाई भएको दिनहरु
आलै छन् स्मृतिमा ।
बोबोरेम,
गुँराशै गुँराशको घारी
हरेक शिशिरमा छरेर सिन्दुरी रङ्ग
मण्डपमा बसेकी बेहुली झैं
विछट्टै सुन्दरी देखिएको बेला
यसो हेर्यो आफू त जिलीगाण्टे पो !
हतार हतार पसेर घर भित्र
उक्लिएर मुढामाथि
झिकेर खुर्पेटोबाट भुत्ते खुर्पा
पसेर बाँस घारीमा
काटेर मलीबाँसको तामा
बनाएर बाँसखुट्टी
भरखरै बाँझो मारेको डल्ले गह्रामा
ठमठम हिडिरहँदा
अचानक ठोक्किएर डल्लामा
बुल्ढुङ्ग लडेपछि
तिघ्रामा भासिन्दा चोके
भलभली रगत बगेको
र,
त्यही रगतलाई मानेर सिन्दुर
टाढैबाट भरेको उनको सिउँदो
अरे ! कहाँ बिर्सन्छु र यति चाँडै ।
हो त्यहि बोबोरेम
आज मेरी छोरीको साथी भएको छ
र,
म
एकादेशको एक शहरमा
बोकेर अरपे जिन्दगी
एउटा अपरिचित पहाडलाई
दाँज्दै–दाँज्दै बोबोरेमसँग
थु...थु...गरिरहेको छु,
सिंहदरबारमा बसेर
रत्यौली खेलिरहेका
नकटो नेताहरुलाई
थु...थु...थु.....
थु...थु...थु.....
थु...थु...थु..... ।