लाहुरे र अरपे समय

उसबेला, ...
वास्तवमै मर्न पठाईएका थिए
लाहुरेहरुलाई ।

कि, गोत्र हत्या गरेर प्राप्त गरेको
जहानिया खुनी सत्ता टिकाउन कै लागि
गरेर विट्रिससँग जनघाती सम्झौता
निश्चित जातिका युवाहरुलाई
ललाई फकाई भर्ति गरेर गोर्खा पल्टनमा
पठाईएको थियो फगत मार्न र मर्न ।
अफशोंच,
बन्चरोले मुढा मात्र ताकेन
फर्कियो घुँडा तिर ।
मर्नेहरु मरेर गए÷फर्केनन्
बाँच्नेहरु फर्कि आए÷बोकेर चेतना
र,
निस्किए पूर्व–पश्चिमबाट
भत्काउँदै राणाहरुको किल्ला
ढलाउँदै इतिहासको पर्खाल
साँच्चै त्यो बेला,
मर्न पठाईएका लाहुरेहरु
साँच्चै मरेका हुन्थे भने
भुत्रोको ढल्थ्यो राणा शासन !
र, अहिले
उसैगरी मर्न पठाईएका छौं
पचासौं लाख अरपेहरु
टाँसेर हरियो पासपोर्टमा
राष्ट्रको निरिह निशानाछाप ।
हो, मरिनै रहेका छौं अरपेहरु
अरबमा/मलायमा ।
परन्तु, मृत्यु
जीवनको अन्त्य होइन
नयाँ चेतनाको विकास हो
त्यसैले त भत्कदैछन् यहाँ मान्यताहरु
संस्कार, संस्कृति, चिन्तन र व्यहारहरु
कला, साहित्य, संगीत र दर्शनहरु
इतिहास र सत्ताको परिभाषा पनि ।
हो उसबेला,
लाहुरेहरुको रगतसँग साटिएको डलर
सात पुस्तालाई पुग्ने गरि कुम्लायो राणाले
र,
अहिले अरपेहरुको पसिनाले भिजेको दिनार/दिराम/रिङगिट माथि
लगाएर अदृश्य कर
बढाएर महंगी,
मागेर चन्दा,
खाएर घुस,
असुलेर कमिसन
स्वानीलाई पोटिकोट किनी रहेकाछन्
लोकतन्त्रका कथित हिंजडा शासकहरु ।
ओ अरपे...!
के हेरेर बस्दैछौ ?
लाटाले पापा हेरे जस्तै.....
कि मन्त्री बन्ने इच्छा छ ?
यदि त्यसो हो भने जाऊ जुलुस लगाऊ
दिउँसै राँको बाल
सडकमा तेर्साउ टाएर
झोस आगो
र,
कुद्दै गरेको गाडीलाई रोकेर
फोड शिशाहरु.....
होइन भने उठ पूर्व–पश्चिमबाट
लाहुरेहरुले जस्तै बोल धावा किल्लाहरुमा
भत्काउ निरन्तरताको पर्खालहरु
र,
निर्माण गर आत्मनिर्भर अर्थतन्त्र सहितको
झरिलो सङ्घीय गणतन्त्र नेपाल ।