दशैं र किराती

सन् १७७२,
अगस्तको अन्तिम हप्ता
अलिकती आशंकालाई सिरानीमा च्यापेर...
मस्त निदाईरहेको किराती गाउँलाई झुक्याउँदै
हरिनन्द पाध्यको साथ लागेर
दुधकोशी तर्छन् गोर्खालीहरु
र,
चढाइँ गर्छन् किराती थुममाथि ।

समातेर अरिमठ्ठे हातले बाँसको धनु
चोप्दै चुच्चो काँड, बिषको भाँडोमा
प्रतिबाद गरिरहन्छन् गोर्खाली बन्दुकको
चतिम र अटल रायहरु
तर,
मीत र ससुरालीको राज्य लुटेर
बलियो बनेका गोर्खालीसँग
जोर चल्दैन थुमहरुमा
मारिन्छन् योद्धाहरु
मारिन्छन् आईमाई केटाकेटी
मारिन्छन् बृद्ध-बृद्धा
बग्छ दुधकोशी, रावा र साप्सुमा रगतको खोलो
बन जङ्गलमा दङ्गङ्ती गन्हाउँछ किरातीको लास
उजाडिन्छ किराती बस्ती
भत्काइन्छन् साकेला थान
उखेलिन्छन् मूल चुला
फालिन्छन् मोछामा घैलाहरु
हो, त्यही साल
अर्थात सन् १७७२ को आश्विन शुक्लपक्ष
किरातीहरु रोइरहेको बेला
किरातीहरु कै अन्नपात लुटेर
पहिलोपल्ट किरात भूमिमा मनाउँछन् गोर्खालीहरु
दशहराको हर्सोत्सव
र,
मार हानेर किराती योद्धालाई
रगतमा मुछेर अक्षता
लगाउँछन् निधारमा बिजयादशमीको रातो टीको ।

हो त्यसैले,
आफ्नै पूर्खाको रगत
निधारमा टाँस्नु मञ्जुर छैनन्
यो देशका आदिम जाति किरातीहरु ।