उहिले र अहिले

२०४५ सालको भदौ ५ गते बिहान गएको भूकम्पमा हाम्रो घर नभत्किए पनि चिरैचिरा परेको थियो ।
त्यसबेला सरकारले जम्मा १ हजार राहत स्वरुप र १० हजार ऋण स्वरुप रकम उपलब्ध गराएको थियो ।
...

१० हजार ॠण लिएपछी सरकारले तोकेको मापदण्ड पूरा गरेर नयाँ घर बनाउनु पर्थ्यो,,,,र, मापदण्ड अनुसार घर बनाएको छ कि छैन भनेर ओभरसियर खटाईएको थियो ।
म अझै पनि सम्झन्छु,,,हाम्रो घर जाँच गर्नको लागि ओभरसियर आउने दिन आमाले चाम्रे र चार दाना अण्डा फ्राई गर्नु भएको थियो ओभरसियरको लागि । ओभरसियर भन्न नजानेर गाउँलेहरु "ओबरस्याँठ" भन्थे, मैले पनि जानेको त्यही नै थियो ।
ती ओबरस्याँठले चरेसको थालमा पस्केको गुण्टेमार्सीको घिउ तरर चुहुने चाम्रे र दुई दाना अण्डा (दुई दाना उसको सहयोगीलाई) हसुरेपछि उनको सहयोगीलाई घर पछाडि हिलो मुछ्दै गर्नु भएका मेरो आपालाई भेट्न पठाए । त्यसबेला ४ सय प्रस्ताव राखेको रहेछ ती ओबरस्याँठले आफ्नो सहयोगी मार्फत । अर्थात ४ सय हातमा राखी दिएपछि बन्दै गरेको घर पास हुने भो ।
तर मेरो आपाले २ सयभन्दा धेरै नदिने भने पछि बिबाद भो । खै पछि तीन सयमा कुरो मिल्यो क्यार ।
पछि गाउँघरमा खासखुस चल्थ्यो,,,,,ती ओबरस्याँठ महोदयले गाउँका केही छोरी चेलीको इज्जतसँग पनि खेल्न भ्याएको कुरा ।
यो २०७२ साल, फेरि फर्केर आयो उस्तै बिपत्ति र वाध्यता बोकेर । मर्नेहरु मरेर गए पनि बाँच्नेहरुले जीवन निर्वाह गर्नको लागि फेरि घर त निर्माण गर्नै पर्छ । पक्कै सरकारले केही राहत र केहि ॠण सहयोग दिने छ र घर बनाउनको लागि केही मापदण्ड पूरा गर्न उर्दी जारी गर्ने छ । मापदण्ड अनुसार घर बनेको-नबनेको अनुगमनको लागि फेरि ओबरस्याँठहरु खटिने छन् गाउँ-गाउँमा ।
तर पक्कै यसपाली आफ्ना कलिला छोराछोरीहरुको गाँस काटेर लोकल कुखुराको अण्डा र घिउ चुहिने चाम्रे पकाउन आमाहरुले र घुसमा मोलमोलाई गर्न आपाहरुले पर्ने छैन ।
किनकी अहिले आमा र आपाहरु हामी छौं,,,,।