#‎अभिभावकत्व‬#

२०७० को तिहारको अन्तिम दिन अर्थात भाइतिहारको साँझ मेरो बाबा अचानक बित्नु भो-आमा, फूपू, बहिनी र भाइसँगै म पनि रुन-कराउन लागें । गाउँका आफन्त र छिमेकीहरुले पनि साथ दिए ।
रातभर बाबाको मृत शरिरको नजिक आँसु बगाउँदै बसिरहे पनि माइत गएकी श्रीमती, माइती आउन नसकेकी एक बहिनी र टाढा-टाढाका आफन्तहरूलाई फोन मार्फत खबर गर्न छिमेकीहरुलाई सुझाई रहें ।
जब उज्यालो भो, मृत शरीरलाई ढाक्ने कपडा, मलामीलाई खाजा लगायत अन्य सामग्री किन्न मानिस खटाउनु देखि आउने आफन्तहरुलाई सम्झाउने दायित्व आईलाग्यो । पूरा गरिरहें ।
बिहानसम्म पनि सबै जना उसैगरि भक्कानी रहेका छन्, म घरको जेठो छोरो मै कमजोर बने परिस्थिती सम्हाल्ने कस्ले ? मन थामेर सकभर आँसु लुकाईनै रहें ।
सद्गद्को काम सबै सकियो । सायद धेरै मलामीहरुले मेरो आँखामा आँसु देखेनन् । भावसून्य भएर मृतकको लास नजिक बसीरहनुको साटो चिहानको गारो मिलाउन सुझाउने देखि, रोइरहेका आमा, फूपू, बहिनी र अन्यहरुलाई सम्हाल्न अह्राउने काम गरेको देख्दा मलाई सायद कठोर र मृतक बाबाप्रती ममता नै नभएको रुपमा धेरैले बुझे होलान् ।
तर म अझै पनि बाबालाई सम्झेर बेला-बेला एकान्तमा आँसु बगाउने गर्छु । त्यसबेला आँसु लुकाएर परिस्थितिलाई सम्हाल्नु थियो । म आफै कमजोर बनेको भए, परिस्थिती सम्हाल्ने कसले ?
त्यस्तो समयमा बोली आफै नरम हुँदो रहेछ । रिस र लोभको मन उपस्थिती कमै मात्र हुँदो रहेछ । यस्तो लाग्छ, त्यस्तो बेलामा कोही पराईले तथानाम गाली गरे पनि चुपचाप बस्न सकिन्छ । कोही मार्नै आयो भने पनि अरुलाई सम्हालेर आफू खुकुरीको धारमा रेटिन तयार भइन्छ ।
हो, अहिले देश महाभूकम्पले निम्त्याएको अकल्पनीय शोकमा डुबेको छ । मेरो घर-परिवार, निकटका आफन्तहरु र भौतिक सम्पत्ति सुरक्षित भए पनि मनमा पीडाले थिचिरहेको छ । सामाजिक सञ्जालमा प्रकाशित भएका फोटो, स्टाटस र अनलाईनमा आएका समाचारहरु पढेर धेरै पटक रोइ सकेको छु । जब पीडित सर्वसाधारणहरुले राहत नपाएको समाचार आउँछ, स्वभाविक रुपमा सरकार र सरकारमा रहेका दल र तिनीहरुका नेताप्रती आक्रोश सिर्जना हुन्छ ।
सरकार-जनताहरुको अभिभावक हो । भुकम्पले राष्ट्रपति, प्रधानमन्त्री, मन्त्री र सत्तासिन पार्टीका नेताहरुलाई पनि जरुर पीडा पुर्याएको छ । कतिपय मन्त्री र नेताहरुका आफन्त गुमेका होलान्, कतिका घर भत्केका होलान्, कतिका आफन्त घाइते होलान्, पार्टीकार्यालयमा क्षति पुगेको होला तर त्योभन्दा बढी आफ्नो अभिभावकत्वमा रहेका सारा नेपाली जनताहरु रोइरहेका छन् । कति मानिस अझै भत्किएका खण्डहर भित्र अन्तिम श्वास फेरिरहेका होलान्, हजारौं मानिसहरु आफन्तजन गुमाएको पीडाले बिछिप्त बनेका छन्, कति घाइतेले उपचार पाएका छैनन्, लाखौं जनता घरबार बिहिन हुनुको पीडामा छन् । भुकम्प पीडित अधिकांस जनतासँग टाउको लुकाउने ओत र खाने अन्नको गेडो छैन । हो यस्तो बेला सरकार अर्थात राष्ट्रपति, प्रधानमन्त्री, मन्त्री, उच्च पदस्त कर्मचारी र सत्तासिन पार्टीका नेताहरुको अभिभावकत्व आवश्यक पर्छ ।
तर अचम्म नेपाल र नेपालीका यी अभिभावकहरु सर्वसाधरण जनताहरुभन्दा बढी आतंकित र लाचार देखिएका छन् । बिज्ञहरुले-भुकम्पको ठूलो धक्कापछि सामान्य झट्काहरु केही दिनसम्म आइरहन्छन् । ठूलो भुकम्पले क्षति नपुगेका भुकम्प प्रतिरोधी घरहरुमा साना धक्काहरुले कुनै असर गर्दैन भनिरहँदा राष्ट्रपति, प्रधानमन्त्री, मन्त्री र सत्तासिन पार्टीका नेताहरु नै सडकमा पाल टाँगेर रात गुजारे । सर्वसाधारण जनतालाई सुरक्षाप्रती आस्वस्त गराउने अब कसले ?
मन्त्रीहरुलाई सरकारको जवाफदेहिता बारे पत्रकारहरुले प्रश्न सोध्दा पत्रकारसँग चर्चरी बाझेको टेलिभिजनमा आइरहेको छ, सत्तासिन पार्टीका नेताहरु पार्टी कार्यालयको फोटो फेसबुक वालमा टाँसेर कार्यकर्ताहरुसँग बिलौना गरिरहेका छन्, ठूला नेताहरु सामाजिक सञ्जालमा सर्वसाधारण जनताहरुले गाली गर्यो भन्दै पत्रकारको अगाडि आगो ओकली रहेका छन् । मन्त्रीहरु बैठकमा नै चर्काचर्की गरिरहेका छन् । उता यो बिपत्तिमा सहयोग गर्न चाहने कति मित्र देशको सहयोगलाई बेवास्ता गरिएको छ, यता सहयोगको नाममा कुनै एक देशले चलाईरहेको दादागिरी र मनपरीप्रती बेखबर छ सरकार ।
हो, सरकार आफैले यो परिस्थिती सम्हाल्न सक्दैन । सरकारका प्रधानमन्त्री र मन्त्रीहरु नै उद्धारमा खटिनु पर्छ भन्ने पनि होइन । यतिबेला सरकारको भूमिका भनेको समन्वय कर्ताको हुनुपर्छ । सरकारले सबै पक्षसँग सहयोगको लागि बिनम्रतापूर्वक अनुरोध गर्नु पर्छ । आफ्नो कम्जोरीको ढाकछोप गर्ने वा कामको बढाई चढाईं गर्नु भन्दा सञ्चार माध्यमहरुबाट सरकारले गर्न नसकिरहेको काममा सहयोग गर्न आम जनसमुदायसँग अपिल गर्नु पर्छ, सत्तासिन पार्टीका नेताहरुले क्षतिग्रस्त पार्टी कार्यालय प्रती होइन जनताहरुको भत्किएको घर र रोइरहेको मनप्रती समवेदना प्रकट गर्नु पर्छ । तर यी कुराप्रती सरकार र सत्तासिन पार्टीका नेताहरु चुकेका छन् । त्यसैले भन्न सकिन्छ, बर्तमान सरकार र सत्तासिन पार्टीका नेताहरु अब देश र जनताको अभिभावक रहेनन् ।