फेरिएको शहर

उहिले उहिले शहरलाई
नमिठो सँग गाउँ गन्हाउँथ्यो
सायद ढाकर बोकेर झरेका ढाक्रेहरुको पसिना...
गुन्द्रुक, किनामा वा मकै-भटमासको पोको
अथवा,
बिगौती दूध कट्मटिएको जुहारी कोट ।

कोइलाले माझ्न बिर्सिएको हाँसी दाँतमा
टाँसिएको ढिंडोको पित्को देखेर
घृणाले पिच्च थुक्थ्यो शहर-गाउँलाई
सर्माउँदै सर्माउँदै गाउँले गरेको नमस्कार फर्काउन
अन्कनाउथ्यो शहर सधैं-सधैं
सायद अर्को शहरले,
गाउँ सँगको सम्बन्ध देख्यो भने
नमर्नुको बिल्ला हुन्थ्यो शहरलाई ।

तर समय फेरिएछ
अचेल शहर घृणा गर्दैन गाउँलाई ।

बरु,
धुले सडकको धुलोले
धसिङ्ग्रे बनेका गाउँले पोको-पुन्तुरो फुकाउन
अचेल हतार हुन्छ शहरलाई-
कोदोको पीठो, मकैको सामल
गुन्द्रुक, किनामा, भुटेको मकै-भटमास
गालेको अकबरे खुर्सानी, साँधेको तामाको अचार
सिलामचामल, तिलको छोप
सिस्नोको डुकु, कागतीको चुक
मौरीको मह, गाइको घिउ
कोदोको रक्सी, मर्चाको दाना
खै के के खोजिरहन्छ शहर
गाउँले पोको-पुन्तुरोहरुमा ।
यो बेला म सोच्दैछु
गाउँको दिन फिरेकै हो त ?